تَراواقع‌گرايي: شيوه‌اي در روايت داستان (جهان، ملعبۀ بشر: خوانش رمان گهوارۀ گربه اثر كرت وانه‌گت از منظر تَراواقع‌گرايي)

نويسندگان با توجه به نياز‌هاي جهان جديد، در شيوۀ داستان‌پردازي واقع گرايي تغييراتي داده‌اند. برخي آثار ادبيِ پس از جنگ، با دوري از واقعيت و عالم واقع، بر پوچي زندگي امروزي صحه مي گذارند. رودي راكر، مبدع تراواقع گرايي، در مانيفست خود اذعان داشت كه در جنبش مذكور، خصيصه هاي فانتزي و علمي ـ تخيلي، مبتني بر مؤلفه هاي دنياي واقع، با هم ممزوج شده اند. اختراعات عجيب علمي، موجودات فضايي و ماورايي، جهان هاي موازي و حوادث غيرعادي ازجمله مواردي هستند كه در اين‌گونه آثار يافت مي شوند. علاوه‌بر اين، نقد اجتماعي، به‌واسطۀ طنز و به‌سخره گرفتن حماقت ها و نابخردي هاي بشر، از ديگر ويژگي‌هاي پراهميت تراواقع گرايي است. فراداستان شيوه اي روايي در داستان هاي پست مدرن است و در آثار تراواقع گرايانه نيز يافت مي شود. در اين‌گونه روايت ها، نويسنده به مصنوع بودن داستان خود اصرار دارد. رمان گهوارۀ گربهاثر كرت وانه گت مشحون از مؤلفه هاي جنبش تراواقع‌گرايي است. اين رمان ماجرايي پايان دنيايي را به‌تصوير مي كشد. كرت وانه گت از ويژگي هاي علمي ـ تخيلي، فانتزي، و طنز و كنايه به‌مثابۀ ابزاري براي بيان سركوب اقدامات ضدانساني استفاده كرده است. پژوهش حاضر با بهره‌گيري از تراواقع‌گرايي، به بررسي رمان گهوارۀ گربه مي پردازد و بر اين مهم تأكيد مي كند كه نويسندۀ تراواقع گرا از يك طرف ويژگي‌هاي روايت واقع گرايانه را نمايش مي دهد و از طرف ديگر، با به‌كارگيري ويژگي هاي روايت علمي ـ تخيلي، فانتزي و پايان دنيايي، فضايي را ايجاد مي كند كه از مرز واقعيت دور مي شود. اين عوامل در روايت، موجب به‌وجود آمدن حالت خاص تعليق در مرز واقعيت و غيرواقعيت مي شود.