بررسي و تحليل قاعده افزايي در شعر عرار

فرايند قاعده افزايي، مشتمل است بر توازن در وسيع ترين مفهوم خود. اين توازن، به وسيله‌ «تكرار كلامي» به دست مي آيد. در اين شگرد، قواعدي به قواعد زبان معيار افزوده مي شود كه سببِ برجسته سازي در متن ادبي مي شود. قاعده افزايي، منجر به ايجاد موسيقي در زبان شعر مي گردد. بهره گيري از قاعده افزايي، نمايانگر تواناييِ شاعر در استفاده از گنجايش هاي زباني است كه براي ناآشناساختن و برجستگي زبان به كار گرفته مي شود. از اين رو، صورت گرايان روس، آن را عاملِ شكل‌گيري اثر ادبي دانسته‌اند. در اين پژوهش، پس از بحث درباره قاعده افزايي، شگردهاي آن در شعر مصطفي وهبي التل (Wahabi al-Tal, 1973) معروف به «عرار» بررسي مي شود تا مشخص گردد كه اين شگرد ادبي تا چه اندازه توانسته است سببِ برجسته سازي در شعر او شود. يكي از ويژگي هاي برجسته شعر وي، قاعده افزايي است. بر اساس اين ويژگي، شاعر با به كارگيري مطلوب توازن آوايي و واژگاني در پيوند با قاعده‌افزايي به عادت زدايي دست مي زند تا سبب برجسته سازي و آهنگين تر شدن كلام خود شود. اين پژوهش، با روش توصيفي– تحليلي به واكاوي برجسته سازي و قاعده افزايي در سطح هاي آوايي و واژگاني مي پردازد و در پي آن است تا زيبايي شعر عرار را براي مخاطب نمايان سازد.