ارجاع، مصداق هاي واقعي و مصداق هاي گفتماني

نظريۀ ارجاع مستقيم در مورد برخي مسائل معني‌شناختي، از جمله مسئلۀ ارجاع به لاوجود و مسئلۀ جايگزيني اسامي خاص هم‌مرجع در جمله‌هاي نگرش گزاره‌اي با مشكل مواجه مي‌شود؛ زيرا تنها چيزي كه در اين نظريه معني يك عبارت را تشكيل مي‌دهد مصداقِ مرتبط با آن است. در اين مقاله، سعي بر آن است كه با تكيه بر آنچه «مصداق گفتماني» ناميده مي‌شود، به دو پرسش اساسي در اين زمينه پاسخ داده شود: الف) چرا جايگزيني دو عبارت هم‌مرجع در يك جملۀ نگرش گزاره‌اي ارزش صدق جمله را تغيير مي‌دهد؟ ب) چگونه مي‌توان به ماهيت هايي در متن ارجاع داد كه به مصداقي واقعي در جهان خارج ارتباط نمي‌يابند؟ در پاسخ، گفته مي‌شود كه آنچه مرجعِ عبارات را تشكيل مي‌دهد، مصداق هاي گفتماني مرتبط با يك يا چند مصداق واقعي متشكل يا يك مصداق انتزاعيِ غيرمتشكل است. در واقع، ارجاع پديده‌اي پويا و چند سطحي است كه زبان و جهان توأماً در آن دخيل‌اند.