فعل‌هاي چندپارۀ زبان فارسي

در رده‌شناسي ساخت‌واژي، زبان‌ها بر اساس نحوۀ انتقال رابطه‌هاي دستوري چون زمان، نمود، جنس و مانند آن به سه گروه زبان‌هاي تصريفي، پيوندي و تحليلي تقسيم شده‌اند. بر اين اساس در بحث فعل، ويژگي‌هاي دستوري شخص و شمار، زمان، وجه، نمود، مفهوم سبب، گذرايي و مانند آن در زبان‌ها يا به‌وسيلۀ وندافزايي يا با تغيير در ريشه و يا با استفاده از واژه‌اي مجزا بيان مي‌شود. در زبان فارسي اين مفاهيم عمدتاً با استفاده از واژه‌اي مستقل و جدا از بخش گزاره‌اي فعل بيان مي‌شود و در بحث تصريف فعل، زبان فارسي را مي‌توان تحليلي دانست. در اين پژوهش، نحوۀ انتقال مفاهيم دستوري مرتبط با تصريف فعل در زبان فارسي در چارچوب نقش و ارجاع ون‌ولين (2005) مورد بررسي قرار گرفته است. در رويكرد نقش و ارجاع، محمول بند در سطح هستۀ جمله، به‌وسيلۀ يكي از روابط پيوند شامل همپايه‌سازي، ناهمپايه‌سازي و يا شبه‌ناهمپايه‌سازي ساختاربندي مي‌شود. بر همين اساس، در اين پژوهش با فرض تحليلي بودن زبان فارسي از جهت انتقالِ معناهاي دستوريِ مرتبط با تصريفِ فعل، نحوۀ تشكيل فعل در سطح اتصال‌هاي هسته‌اي در دستور نقش و ارجاع مورد بررسي قرار مي‌گيرد.