ايهام در تاريخ وصاف

برجستگي جنبه هاي هنري از ويژگي هاي بارز تاريخ وصاف و ساير متون مصنوع و فني است. از ميان ظرافت هاي هنري، ايهام جايگاهي ويژه در تاريخ وصاف دارد. در اين مقاله در روشي توصيفيتحليلي، ايهام هاي موجود در جلدهاي پنج گانه كتاب بررسي شده تا جايگاه ايهام، زمينه هاي ايهام پردازي و نقش ايهام در گره گشايي ابهام هاي اين متن مصنوع روشن شود. پژوهش حاضر نشان مي دهد كه بهره گيري فراوان نويسنده از ايهام هاي لغوي و ايهام سازي با لغات و اصطلاحات علوم و دانش هاي مختلف، از تنوع زمينه هاي ايهام سازي و توانايي علمي گسترده او سرچشمه مي گيرد و نويسنده در ايهام هاي كتاب، به سنت هاي ادبي و نوگرايي توجه ويژه اي دارد. از اين رو مي توان گفت تاريخ وصاف چكيده اي از ايهام هاي زبان فارسي و ظرفيت هاي ايهام‌سازي آن است و نقد و تحليل ايهام هاي كتاب مي تواند بخشي از پيچيدگي هاي آن را مرتفع سازد و راه را براي ورود به اين متن مصنوع هموار كند.