تحليل فشرده سازي در سينما در چارچوب نظريه آميختگي مفهومي در فيلم سينمايي رقص در غبار

فشرده سازي از مفاهيم كليدي و نقطه عطف نظريۀ آميختگي مفهومي (فوكونيه و ترنر، 2002) است. اين نظريه كه در چارچوب معني‌شناسي شناختي تدوين شده است، درپي ارائه مدلي شناختي براي ساخت معنا است. فشرده سازي به انسان امكان مي دهد تا به طور هم زمان زنجيره هاي پي درپي و پراكنده استدلال منطقي را كنترل و معناي آن ها را درك كند. پژوهش حاضر سعي دارد با هدف تبيين فرايند فشرده سازي در ايجاد نوآوري، تصويرسازي و ماهيت پوياي ساخت معنا در شبكه آميختگي مفهومي به بررسي مضامين نهفته در فيلم رقص در غبار به كارگرداني اصغر فرهادي (1381) بپردازد. يافته ها بيان گر آن است كه رابطه حياتي برون فضاييِ بازنمايي به كاررفته، از بسامد تكرار بالايي نسبت به ساير روابط حياتي برخوردار بوده و پس از آن، به ترتيب بسامدِ كاربرد روابط قياس و تغيير، علّت معلول و جزء كل و درنهايت، روابط زمان، واسنجي و مكان قرار مي گيرند كه در فضاي آميخته در روابط حياتي درون فضايي يكتايي، هويت، زمان سنجه اي، رابطه مقوله اي و ويژگي فشرده مي شوند. افزون بر اين، يافته ها نشان مي دهد اين نظريه در ايجاد مفاهيم نوظهور و پيوستگي معنايي كفايت قابل قبولي دارد، امّا به نظر مي رسد در بازنمايي انسجام روايي فيلم چندان توانمند ظاهر نمي شود.