بررسي افعال پيشوندي در زبان فارسي ازمنظر صرف ساخت

پژوهش حاضر به پيشوندهاي فعلي رايج در زبان فارسي در چارچوب انگارۀ صرف ساخت و تعامل آن با معناشناسي پرداخته و تركيب‌پذيري معنا در افعال پيشوندي و تأثير معنا بر ساخت اين افعال را بررسي كرده است. براي نيل بدين مقصود پس از جمع آوري فعل‌هاي پيشوندي از در پيكرۀ دادگان افعال فارسي (رسولي و ديگران، 2011)، اين افعال با توجّه به تفاوت هاي صوري و معنايي طبقه‌بندي شدند؛ سپس هريك از پيشوندها به طور جداگانه تحليل و براي هريك طرح واره اي كلّي كه داراي زيرطرح واره هاي مختلف بود، ارائه شد. تحليل داده ها نشان داد كه اين افعال در بسياري از موارد معناي تركيب پذير نداشته و تعداد زيادي از پيشوندهاي فعلي در طول زمان تغيير معنا داده و ازنظر واژگاني نيز فعل هاي داراي اين پيشوندها، به صورت واژۀ ساده تحليل مي شوند؛ افزون بر اين، براي همۀ افعال پيشوندي طرح واره اي كلّي درنظرگرفته شد كه هر گروه از افعال با توجّه به نوع پيشوند موجود در آن، زيرطرح‌واره اي از اين طرح وارۀ كلّي محسوب مي شود.