فرسايش و تغييرات زباني در كردي كلهري ايلامي هاي مقيم تهران

يكي از ويژگي هاي بارز جهان امروز، جابه جايي و مهاجرت گسترده افراد و گروه‌ها به نقاط ديگر است. اين جابه جايي ها پيامدهاي گوناگوني به‌دنبال‌ دارند كه ازجمله آن ها مي توان به پديده برخورد زبان‌ها اشاره كرد. برخورد و تماس زباني مي‌تواند به دوزبانگي و حتّي چندزبانگي افراد يا جوامع زباني مهاجر بيانجامد يا در گذر زمان زمينه فرسايش، تغيير يا حتّي مرگ زبان اوّل (زبان مادري) مهاجران را فراهم آورد. پژوهش حاضر فرسايش و تغييرات زبان مادري كردهاي ايلامي ساكن در تهران را بررسي مي كند. هدف از اين نوشتار بررسي ميزان فرسايش و تغييرات زباني از لحاظ جنسيت و گروه سنّي در ميان ايلاميان مقيم ايلام و ايلاميان مقيم تهران در سطوح واژگاني و نحوي زبان كردي شاخه كلهوري مي باشد. جامعۀ زباني پژوهش حاضر را سي سخنور كلهري ساكن تهران و سي سخنور كلهري ساكن ايلام تشكيل مي‌دهد. به‌همين منظور، پرسش‌نامه‌اي طرّاحي شد و پس از اطمينان از پايايي و روايي آن، در ميان آزمودني‌ها توزيع‌ شد. نتايج پژوهش نشان داد كه بيشترين فرسايش و تغييرات زباني به مهاجران گروه سنّي زير بيست سال در تهران تعلّق دارد؛ فرسايش و تغييرات زباني در هردو گروه، در ميان زنان بيشتر از مردان صورت گرفته است و درنهايت بيشترين ميزان فرسايش زباني به سطح واژگان زبان و كمترين آن به نحو تعلّق دارد.