نقش ايدئولوژي و نشان در روايت هاي وي اس نايپال در رمان خانه اي براي آقاي بيسواس و در كشوري آزاد

lt;em gt; lt;em gt; lt;/em gt; lt;/em gt; lt;p dir= RTL gt;مقاله ي حاضر بر آن است تا با استفاده از نظريات لويي آلتوسر در تعريف ايدئولوژي ساختاري و همچنين نظريات ژاك دريدا در تبيين مفهوم نشان به بررسي  ساختار روايت وي اس نايپل در رمان lt;em gt;خانه اي براي آقاي بيسواس lt;/em gt; و lt;em gt;در كشوري آزاد lt;/em gt; بپردازد. در نگاه آلتوسر، ايدئولوژي توهمي است كه وضيعت واقعي / عيني را پنهان مي سازد و از اين رو نوعي آگاهي كاذب را ايجاد مي كند تا بدين وسيله اثر ايدئولوژيك خود را استمرار ببخشد. به عبارتي ديگر، ايدئولوژي رابطه فرد را با واقعيت بيرون متوهم مي سازد. در رمان lt;em gt;خانه اي براي آقاي بيسواس lt;/em gt;و lt;em gt; در كشوري آزاد lt;/em gt; نايپل تلاش ميكند تا ساختار روايتش را براساس طرحي ايدئولوژيك و با فراخواندن پي درپي قهرمان داستان به عنوان ديگري پي ريزي نمايد، تا بدين وسيله دوگانگي نهادينه شده در روايتش را به گونه اي پوشش دهد. نايپل بعضاً در جايگاه يك ايدئولوگ، ايدئولوژي استعمارگرانه اي را در قالب روايت بيان ميكند تا شايد بدين وسيله از يك سو آگاهي حاصل از خاستگاه استعماري خود را به رخ بكشد و از سوي ديگر تاثير ژرف ايدئولوژي ها را در روايت نشان دهد و بتواند بدين وسيله خود را مستقل از تاثير ايدئوژيك روايتش نشان دهد. حال آنكه او خود مبتلا به است. ساختار روايت او و رد و نشان باقي مانده از نظام معنايي آثارش اين طرح را كاملاً برملا مي سازد. اينجاست كه اثر نايپل صرفاً فراتر از محصول مستقيم گفتمان حال حاضر خودش ظاهر مي شود. وي خود محبوس در ايدئولوژي ساختاري و مدام در در حال فراخوانده شدن است و آثارش هر چند به ظاهر مستقل از عاقبت و سرنوشت خويش، اما به يمن بستر روايت گونه اين دوگانگي  را نشان مي دهند. lt;/p gt; lt;p dir= RTL align= center gt;  lt;/p gt;