‌گستردگي هم‌زمان قدرت و مقاومت؛ خوانش فوكويي نمايشنامه پيروزي اثر هاوارد باركر

lt;p dir= RTL gt; lt;span lang= FA gt;هاوارد باركر ازجمله نمايشنامه‌نويسان صاحب‌سبكِ معاصر انگلستان است كه روش‌هاي اِعمال قدرت بر جامعه انگلستان را مورد انتقاد قرار مي‌دهند. باركر در نمايشنامه‌هاي دهه 70 و 80م. خود، افرادي را بازمي‌نماياند كه در شرايط انتقال قدرت قرار مي‌گيرند و اين تغيير برايشان فاجعه‌بار است. براين‌اساس، باركر تئاترش را «تئاتر فاجعه» مي‌نامد. شخصيت‌هاي نمايش‌هاي او با تغيير در شرايط سياسي و اجتماعي هويت خود را بازتعريف و فرديت خود را بازيابي مي‌نمايند. نمايشنامه lt;em gt;پيروزيِ lt;/em gt;باركر نيز اوضاع فاجعه‌بار دوران بازگشت سلطنت چارلز دوم را به صحنه مي‌آورد. در اين شرايط، قدرت فراگير چارلز، مخالفان را به تبعيت از خود و يا نابودي سوق مي‌دهد. به همين دليل، آدم‌هاي نمايش ناگزير به مقاومت در برابر اين قدرت ويرانگر يا نابودي كامل هستند. اين مقاومت با نظريه‌هاي ميشل فوكو درباره «گستردگي هم‌زمان قدرت و مقاومت» و مفاهيم مربوط به «انقياد» افراد و هويت‌يابي آنان قابل بررسي است؛ لذا فرضيه اين نوشتار بر اين پرسش قرار مي‌گيرد كه آيا راهكارهاي افراد براي مقاومت در برابر قدرت و انقياد ناشي از آن با نظريات فوكو همخواني دارد؟ اين پژوهش در نهايت نشان مي‌دهد كه نظريه‌پردازي‌هاي فوكو با رفتارها و جهت‌گيري‌هاي شخصيت‌هاي اين نمايشنامه همخواني دارد. lt;/span gt; lt;/p gt;