تأثير سيستم ريشه‌اي علف و تيور بر پارامترهاي مقاومت برشي ساحل رودخانه ‌(مطالعۀ موردي: رودخانۀ كر)

فرسايش كنارهاي در رودخانهها خسار‌ت‌هاي زيادي را به اراضي مجاور تحميل مي‌كند و تغيير ريختشناسي رودخانهها را به همراه دارد. تحقيق حاضر با هدف ارزيابي كارايي علف وتيور در افزايش مقاومت برشي خاك و كاهش فرسايش سواحل رودخانهها صورت گرفته است. تغييرات پارامترهاي ساختاري علف وتيور شامل RAR، RDR، RDDI و RLD در اعماق مختلف و همچنين توسعۀ عرضي و عمقي ريشه بررسي شد. با بررسي سه فاصلۀ مختلف بين بوتههاي وتيور، فاصلۀ 30 سانتيمتري بين بوته ها به عنوان فاصلۀ بهينه مشخص شد. نتايج نشان داد علف وتيور سبب افزايش بيش از 104 درصدي چسبندگي و حدود 83 درصدي زاويۀ اصطكاك داخلي در مقايسه با حالت بدون ريشه شده است. مقايسۀ بين پارامترهاي مختلف نشان داد به‌ترتيب پارامترهاي RAR و RDR مناسبترين پارامتر براي محاسبۀ چسبندگي و زاويۀ اصطكاك داخلي خاك در حضور ريشۀ وتيور هستند. همچنين، با انجام مقايسهاي بين وتيور و برخي گونههاي درختي منطقه از نظر مقاومت كششي ريشه، مدت زمان لازم براي استقرار گياه، مقاومت در برابر خشكسالي و قابليت خودترميمي مشخص شد كه علف وتيور در مقايسه با ساير گونه هاي گياهي متداول، مناسبتر است و ميتواند به عنوان جايگزين مناسبي براي محافظت سواحل رودخانه در برابر فرسايش استفاده شود.