بحران آب در آسياي مركزي و ضرورت مداخله نهادهاي بين المللي

اكوسيستم آسياي مركزي وابسته به آب رودها و درياچه‌‌هاي منطقه است. به دليل واقع‌شدن در يك محيط ناپايدار، منازعات بر سر آب به عنوان يك تهديد بالقوه باقي مانده و منطقه آسياي مركزي را با بحران روبه‌رو ساخته است. اين نوشتار با تكيه بر مفاهيم بحران آب و همگرايي و واگرايي به دنبال آن است تا ريشه‌‌هاي بحران آب در آسياي مركزي را شناسايي كرده و به اين پرسش پاسخ دهد كه با توجه به شرايط موجود و سياست‌‌هاي اتخاذ شده توسط حاكمان كشورهاي منطقه، بحران آب در نهايت اين كشورها را به سمت همگرايي سوق خواهد داد يا موجب واگرايي بيشتر خواهد شد؟ و با توجه به سوابق تاريخي، سياسي و اقتصادي موجود در منطقه چه ساز‌و‌كار يا نهاد بين المللي مي تواند زمينه ‌‌هاي همگرايي كشورهاي آسياي مركزي در مورد منابع آبي را تسهيل نمايد. به عنوان يك پاسخ احتمالي به نظر مي‌رسد با توجه به ميراث مديريت آب اتحاد جماهير شوروي، عدم‌توازن در دسترسي به منابع انرژي، عدم شفافيت قوانين بين المللي و نيز استفاده نادرست از منابع آب، بحران آب در آسياي مركزي بيشتر به نزاع و درگيري نزديك است تا شكل‌گيري همكاري‌‌هاي گسترده منطقه اي. بنابراين افزايش همكاري كشورهاي منطقه در مورد مسئله آب نيازمند ورود نهادهاي بين المللي است. در اين راستا مركز منطقه ‌اي سازمان ملل متحد براي ديپلماسي پيشگيرانه در آسياي مركزي كه يكي از عمده ترين فعاليت‌‌هاي آن كمك به حل بحران‌‌هاي زيست محيطي و به ويژه بحران آب در منطقه است مي تواند نقش قابل توجهي داشته باشد. روش پژوهش در اين مقاله توصيفي- تحليلي است.