انرژي‏ هاي برگشت‏ پذير و همكاري منطقه‏ اي در آسياي مركزي

آسياي مركزي ظرفيت ‏هاي بسياري براي توليد و به ‏كارگيري انرژي ‏هاي برگشت‏ پذير در اختيار دارد. رفع دغدغه ناامني انرژي در منطقه شايد بزرگ ‏ترين انگيزه دولت ‏هاي آسياي مركزي براي توسعه منابع برگشت‏ پذير انرژي محسوب شود زيرا آسياي مركزي، اگرچه به ‏لحاظ ذخاير هيدروكربني غني است، اما توزيع نابرابر آنها در ميان كشورها، فرسودگي تأسيسات و مديريت ناكارآمد انرژي تهديدي براي توسعه كل آسياي مركزي محسوب مي‏ شود. با اين همه، حركت به ‏سمت انرژي‏ هاي جايگزين مزاياي فراوان ديگري را نيز براي كل آسياي مركزي در بر خواهد داشت كه برخي از آنها پيامد رفع نگراني از ايجاد امنيت انرژي در منطقه است. ارتقاي همكاري منطقه ‏اي يكي از مزاياي قطعي گسترش منابع برگشت ‏پذير در كشورهاي آسياي مركزي به‏ ‏شمار مي‏ آيد كه مقاله حاضر درپي بررسي آن برآمده است. بر اين اساس، مباحث مقاله حول محور اين پرسش شكل گرفته است كه «پياده‏ سازي طرح‏ هاي انرژي برگشت ‏پذير از سوي كشورهاي آسياي مركزي چه تأثيري بر ارتقاي همكاري‏ هاي منطقه ‏اي خواهد داشت و چرا؟» فرضيه مقاله اين  است كه «پياده ‏سازي طرح‏ هاي انرژي برگشت‏ پذير از سوي كشورهاي آسياي مركزي به ‏دليل وابستگي متقابل و هم‏ تكميلي كشورهاي آسياي مركزي در حوزه انرژي، قرارداشتن منابع انرژي برگشت‏ پذير در حوزه منافع مشترك (و نه موازي، اختلاف‏ زا يا متعارض) و نياز كشورهاي منطقه به يك سيستم انرژي يكپارچه مي ‏تواند همكاري‏ هاي ميان ‏دولتي را در جهت همگرايي منطقه ‏اي ارتقا بخشد». مقاله حاضر از نوع توصيفيتحليلي بوده و براي تجزيه ‏وتحليل داده‏ ها از روش علي استفاده شده است. يافته ‏هاي مقاله نيز تا حد زيادي در جهت تأييد فرضيه بوده ‏اند.