ارزيابي تاب آوري كالبدي شهردر برابر زلزله (نمونه موردي: شهر پيرانشهر)

اصولا زلزله يكي از سوانح طبيعي است كه تأثيرات مخربي بر سكونتگاه‌هاي انساني برجاي گذاشته و تلفات جاني و مالي سنگيني بر ساكنان آنها وارد مي‌سازد. در عين حال آسيب‌پذيري بخش كالبدي شهر تأثير مستقيمي در تلفات انساني ناشي از بحران دارد. معمولا آسيب پذيري در نتيجه ساخت و ساز‌هاي بي‌رويه در حريم گسل‌ها، عدم رعايت ضوابط و استانداردها، توزيع نامناسب جمعيت و امكانات در سطح شهر تشديد مي‌شود. تحليل چگونگي تاب‌آوري در برابر تهديدات و كاهش اثرات آن، با توجه به نتايجي كه در بر خواهد داشت و تبيين رابطه تاب آوري كالبدي با اين مخاطره طبيعي ضروري به نظر مي رسد. اينك در پژوهش حاضر به ارزيابي ميزان تاب آوري بلوكهاي شهري در پيرانشهر پرداخته شده است. روش تحقيق توصيفي تحليلي مي‌باشد كه با بهره‌گيري از مدل ANP و سيستم اطلاعات جغرافيايي (GIS) برآورد علمي از ميزان تاب آوري شهر با استفاده از داده‌هاي مكاني و غيرمكاني به عمل آمده است. نتايج حاصله از تحليل يافته ها، نشان مي‌دهد كه 27 درصد مساحت شهر داراي تاب آوري كم و خيلي كم، 56 درصد تاب آوري متوسط و 17 درصد تاب آوري زياد مي‌باشد. از اين رو در بُعد فضايي شهر، مساكن وساير عناصر كالبدي واقع در محله‌هاي قديمي شهرو با قدمت بالا (قسمت‌هاي جنوب، غرب و شرق شهر) آسيب‌پذيرتر از محله‌هاي تازه ساخت شهر (شمال و شمال شرقي شهر) مي‌باشند كه مديريت شهري و برنامه ريزان ملي و منطقه‌اي با بهره گيري از اين يافته‌ها مي‌توانند در جهت ارتقاي تاب آوري شهر بهره برداري مناسبي نمايند.