تحليل فضايي تاب‌آوري مناطق شهرتبريز در برابر زلزله

شناخت ميزان تاب آوري مناطق شهر براي برنامه ريزي دقيق و جامع از ضروريات مديريت شهري است. تحليل فضايي، رويكردي روش شناسانه است كه به تحليل پراكندگي‌ها، روابط متقابل پديده ها، تفاوت‌ها و تشابهات درچارچوب ديدگاه هاي جغرافيايي مي‌پردازد. تاب‌آوري ارتقاء ظرفيت سيستم براي توانمندي، بازتوان‌يابي، تحمل و برگشت به شرايط پيشين يا حتي بهتر از پيشين حوادث است. تحليل فضايي تاب‌آوري به پراكندگي ميزان تاب آوري در فضاهاي مختلف شهري مي پردازد. هدف اين پژوهش تحليل ميزان و چگونگي تاب‌آوري در مناطق دهگانه شهر تبريز از لحاظ تاب آوري اجتماعي، اقتصادي، نهادي و كالبدي در برابر زلزله و دستيابي به راهكارهاي مناسب مديريت مخاطرات محيطي است. جامعه آماري پژوهش 30 نفر از كارشناسان و نخبگان شهري در مناطق 10 دهگانه شهر تبريز كه از طريق فرمول كوكران و با روش نمونه‌گيري تصادفي است. اين پژوهش از نوع اكتشافي – تحليلي با بهره‌گيري از روش‌هاي كمي از جمله نرم افزار SPSS آزمون (Levene) انجام شده است. با توجه به يافته‌هاي پژوهش و مقدار f بدست آمده (2.294) و سطح معني داري بدست آمده (0.028) با درجه آزادي (60.6) در سطح 0.05 از نظر آماري تفاوت معني‌داري بين ميانگين‌هاي اين مناطق وجود دارد. منطقه 9 با بالا‌ترين ميانگين(64) داراي تاب‌آوري بسيار بالا و مناطق چهار و هفت با ميانگين‌هاي (50.28 و 49.85) داراي كمترين تاب‌آوري هستند. همچنين بر اساس ارزش ويكور ميزان تاب‌آوري مناطق تبريز براساس ابعاد چهارگانه تاب‌آوري شهري از لحاظ كالبدي و نهادي وضعيت نامناسب‌تري دارند؛ بنابراين مديران شهري با توجّه به مراحل تاب‌آوري از جمله كاهش آسيب پذيري، آمادگي، واكنش و بازتوان‌يابي متناسب در برابرمخاطرات محيطي براي هر منطقه، بايد سياست گذاري ها و برنامه ريزي مناسب داشته باشند.