تدوين مدل بهينه سازي فازي براي بهره برداري تلفيقي از آب سطحي و آب زيرزميني (مطالعۀ موردي: دشت آستانه-كوچصفهان)

در تحقيق حاضر، مدل بهينهسازي تماماً فازي با درنظرگرفتن عدم قطعيتها براي برداشت تلفيقي آب سطحي و زيرزميني براي تأمين نياز كشاورزي ارائه شده است. تراز آب زيرزميني دشت آستانه-كوچصفهان با نرم‌افزار GMS شبيهسازي و نتايج آن به‌صورت روابط رگرسيوني افت – برداشت به‌عنوان قيد مدل بهينهسازي استفاده شد. در ادامه، مدل بهينهسازي فازي به دو روش كومار و جايالاكيشمي ابتدا به حالت صريح تبديل شده و با نرمافزار GAMS اجرا شد. نتايج بيشترين افت را در هر دو روش 25 /1 متر در ماه فروردين براي ناحيۀ راست كانال سنگر و براي ناحيۀ چپ آن 25/1 متر در ماه مرداد نشان داد. بيشترين كمبود در روش كومار، در ناحيۀ چپ سنگر مربوط به سال 1381 بود كه 82 /59 درصد از نيازها تأمين شد، در حالي كه در ناحيۀ راست 76/ 56 درصد از نيازها در سال 1393 تأمين شد. در روش جايالاكيشمي در بدترين شرايط، بيشترين كمبود در سال 1377 و 1393 بود كه 5/ 66 و 96/ 60 درصد از نيازها به‌ترتيب براي ناحيۀ چپ و راست سنگر تأمين شد و نيز در روش كومار، در شرايط بيشترين كمبود مجموع چپ و راست سنگر در سال 1377، تأمين نيازها معادل حدود 9/ 65 درصد بود. در حالي كه، در روش جايالاكيشمي اين مقدار 5/ 66 درصد در سال 1377 بوده و در وضع موجود اين درصد تأمين در بدترين شرايط 54 درصد است. مدل بهينهسازي فازي ارائه‌شده با درنظرگرفتن عدم قطعيتها نسبت به مدلهاي كلاسيك برتري دارد و ميتواند براي مديريت تلفيقي تأمين آب كشاورزي به كار رود.