تعيين ميزان تبخير و تعرق پتانسيل واقعي و بهترين مدل برآورد نياز آبي زعفران در تربت حيدريه

‌گياه نيمه‌گرمسيري زعفران، به دليل نياز آبي كم و درآمد زياد، جايگاه ويژهاي در الگوي كشت مناطق خشك و نيمهخشكي همچون منطقۀ خراسان رضوي دارد. در تحقيق حاضر، به تعيين ميزان تبخير و تعرق پتانسيل و واقعي و مناسبترين مدل برآورد تبخير و تعرق زعفران در منطقۀ تربت حيدريه (قطب توليد زعفران جهان) پرداخته شد. به اين منظور، روشهاي مختلف فائوپنمنمانتيث، بلانيكريدل، هارگريوزساماني، تورنتوايت، جنسنهيز و تورك ارزيابي شدند. بررسي مقايسۀ نتايج به‌دست‌آمده از روش فائو با ساير روشها با استفاده از آزمون كاياسكوئر انجام شد. نتايج مقايسۀ روشهاي مختلف با روش فائوپنمنمانتيث به عنوان روش استاندارد و مبنا نشان داد روشهاي بلانيكريدل، جنسنهيز و هارگريوزساماني بهترتيب دقت بيشتري نسبت به ساير روشها داشتند. مقدار نياز آبي سالانۀ زعفران در اقليم منطقۀ تربت حيدريه با استفاده از روش استاندارد فائوپنمنمانتيث، 1731 مترمكعب در هكتار بهدست آمد. از آنجا كه در معادلۀ هارگريوزساماني براي محاسبۀ تبخير و تعرق فقط به دو عامل دما و تشعشع خورشيدي نياز است و تعيين عوامل يادشده در بيشتر ايستگاههاي هواشناسي امكانپذير است، پيشنهاد مي‌شود در برآوردهاي تخميني اوليه و سريع نياز آبي گياه زعفران از اين روش استفاده شود.