بافت فرسوده؛ فرصت يا تهديد مديريت شهري (نمونه موردي: بافت فرسوده شهر نهاوند)

بهسازي و نوسازي در بافت‌هاي فرسوده شهري از جمله چالش‌هاي مهم فراروي مديريت شهري در كشورهاي درحال‌توسعه مي‌باشد. شناسايي وضعيت كالبدي و عملكردي اين بافت ها به‌منظور برنامه‌ريزي و مديريت و نگهداري آنها از اقدامات اوليه و مهمي است كه بايد صورت پذيرد. بافت فرسوده شهر نهاوند با مساحت حدود 166 هكتار و متشكل از هفده محله از جمله اين بافت‌ها مي‌باشد. محدوده مورد نظر، علي‌رغم وجود قابليت‌هايي در زمينه‌هاي كالبدي، اقتصادي اجتماعي و فرهنگي تاريخي، داراي نارسايي‌هايي در زمينه‌هاي مذكور مي‌باشد. در اين پژوهش از روش تحليلي SWOT در راستاي سنجش وضعيت كلان بافت فرسوده شهر نهاوند بهره گرفته ايم. روش تحقيقي كه در اين مقاله استفاده شده است، روش توصيفي و تحليلي است كه با مطالعه اسنادي– كتابخانه‌اي و مشاهدات ميداني از محدوده بافت صورت گرفته است. آنچه از نتايج اين تحقيق حاصل شد بيان اين مطلب بود كه بافت فرسوده شهر نهاوند در پي بي‌توجهي مسئولين و مديران شهري به‌صورت يك معضل و مسئله در شهر جلوه مي‌كند و در زمينه هاي مختلف اجتماعي و اقتصادي، كالبدي و زيست محيطي شرايط نابساماني را تجربه مي كند، و مديريت شهري نيز نگاه شايسته و عالمانه‌اي(برنامه ريزي منسجم و كارآمدي) براي معضلات اين بافت نداشته است. اين در حالي است كه با تغيير رويكرد مسئولين و مديران شهري به اين بافت با ارزش و تاريخي(نه به‌عنوان تهديد بلكه به‌عنوان فرصت)، مي‌توان ضمن مرتفع كردن معضلات موجود، در راستاي استفاده بهينه از قابليت‌هاي وافر اين مناطق در راستاي توسعه همه‌جانبه شهر نهاوند گام‌هاي اساسي برداشت.