بررسي تطبيقي الگوهاي مكان رفتار در مساكن قبل و بعد از زلزله روستاي زلزله زده سرند

روستاي سرند از توابع شهرستان هريس در زلزله آذربايجان شرقي 1391 دچار تخريب صد در صد گرديد. هدف از پژوهش حاضر، شناخت و بررسي روند بازسازي و الگوي مسكن ارائه شده براي آسيب‌ديدگان و مقايسه آن با الگوهاي پيشين و نيز ارزيابي تطبيقي الگوهاي مكانرفتاري در دو وضعيت قبل و بعد از زلزله و روشن شدن نواقص و مشكلات به وجود آمده جهت رفع آن در حوادث بعدي است. در راستاي رسيدن به اهداف مورد نظر، علاوه بر مطالعه اسناد و مدارك موجود، از پيمايش محيطي نيز استفاده شده است، بدين منظور  از روش اكتشافي ـ توصيفي در كل پژوهش بهره گرفته شده است. نتايج پژوهش حاكي از آن است كه الگوهاي مكان رفتار بعد از زلزله مساكن روستاي سرند تفاوت اساسي با الگوهاي قبل از زلزله داشته و به دليل شتاب‌زده بودن بازسازي توجهي به الگوهاي سنتي و بومي و مشاركت اهالي روستا، همچنين معيشت روستائيان نشده است. علاوه بر اين نتايج نشان مي‌دهد زبان الگوي خانه‌هاي جديد (بعد از زلزله) در مقابل زبان الگوي خانه‌هاي سنتي، قرار دارد. همچنين در مورد الگوهاي انساني مي‌توان نتيجه گرفت كه الگوهاي مكانرفتار خانه‌هاي سنتي به الگوهاي كالبدعملكرد در خانه‌هاي جديد تقليل يافته‌اند. لذا مي‌توان گفت با همكاري و مشاركت دادن روستائيان در بازسازي و استفاده از تجربه و انديشه آنان و به‌كارگيري اصول سنتي و بومي تا حد لزوم مي‌توان تا حدودي زيادي از شدت مشكلات احتمالي در آينده كاست.