ارزيابي شاخص سالخوردگي در مناطق روستايي ايران به كمك سيستم‌هاي دانش‌بنيان

انجام تحقيقات در حوزه علوم انساني بيشتر يك مبحث كيفي است، و نيازمند سطح تحليل كيفي و كشف ارتباط دروني متغيرهاي پژوهش است. يكي از مباحث مهم و پايه در بحث مطالعات انساني، مبحث جمعيت‌شناسي و بخصوص شناخت ويژگي‌هاي ساختاري آن است. در اين راستا، پژوهش حاضر مي‌كوشد تا با به‌كارگيري منطق فازي، وضعيت سالخوردگي جامعه روستايي ايران را در سطح 390 شهرستان كشور مورد بررسي قرار دهد. اين پژوهش از نظر هدف كاربردي و از نوع پژوهش‌هاي توصيفي تحليلي است كه با روش تحليل ثانويه انجام شده است. داده‌هاي موردنياز متناسب با شش شاخص؛ نسبت پيري و جواني، نسبت جنسي، نسبت سالمندي، حمايت بالقوه و حمايت پدر و مادر از مركز آمار ايران استخراج گرديده است. نتايج تحقيق نشان داد كه مناطق روستايي حاشيه ايران به دليل داراي بودن مقادير مطلوب در شاخص‌هاي شش‌گانه، با توجه به پايگاه دانش طراحي شده از ميزان سالخوردگي كمتري برخوردار بوده، در‌حالي‌كه مناطق روستايي داخل ايران به‌شدت به سمت پيري رفته و سالخورده شده‌اند. همچنين نتايج اين پژوهش با نقشه قوميت ايران مقايسه شده و نتايج حاكي از آن است كه روند سالخوردگي با نقشه قوميت همپوشاني بالايي دارد. چراكه مرزهاي جغرافيايي ايران با جغرافياي قوميت‌ها داراي اشتراك مكاني بوده، تمايل به فرزندآوري و داشتن فرزندان بيشتر در اين نواحي به نسبت مراكز داخلي كشور بيشتر است. ابن امر سبب افزايش مقدار مطلوب شاخص‌هاي شش‌گانه و برتري مناطق حاشيه نسبت به مركز شده است.