اخلاق جنسيتي از منظر اسلام و رابطه آن با نسبيت اخلاقي

يكي از مسائل نوپديد در تحقيقات تفسيري و حديثي معاصر، بازخواني اخلاق اسلامي از جنبۀ «جنسيت» و استناد «اخلاق جنسيتي» به منابع وحياني اسلام است. مسئلۀ اصلي اين نوشتار، در گام نخست، اثبات اصل گزاره هاي اخلاقي خطاب به يكي از دو جنس انساني در آيات و روايات و در گام دوم، يافتن مباني و مبادي استنباط اخلاق جنسيتي از معارف وحياني اسلام و ابطال اشكال نسبيت اخلاقي دربارۀ آن است. براساس يافته‌هاي اين تحقيق، وجود گزاره هاي اخلاق جنسيتي در آيات و روايات انكارناپذير است و تناظر دو مبناي قرآني «زوجيت» و «تطابق نظام تشريع و نظام تكوين»، بستر نفس الامريِ صدور اين گزاره ها را از جانب شارع مقدس نمايان مي سازد. در نهايت، بعد از پاسخ‌دادن به اشكال نسبي‌شدن احكام اخلاقي در صورت پذيرش «اخلاق جنسيتي» در اسلام، اين نتيجه حاصل شد كه ادعاي اطلاق كامل گزاره هاي اخلاقي به دو جنس انساني در شريعت اسلامي، قابل‌استناد به منابع ديني نيست. بدين ترتيب، در استنباط گزاره هاي اخلاقي اسلام در نظام خانواده، توجه به بُعد جنسيتي زن و مرد، امري ضروري است و در بعضي موارد موجب تفاوت يا تعارض احكام اخلاقي زنانه و مردانه مي‌شود. روش اين پژوهش، تركيبي از رويكردهاي درون ديني و برون ديني است.