پديد آورندگان :
بهزادفر، مصطفي دانشگاه علم و صنعت تهران , علي الحسابي، مهران دانشگاه علم و صنعت تهران , فتحي، سميه دانشگاه علم و صنعت تهران
چكيده فارسي :
شهر مجموعه اي از عوامل زنده و پوياست كه هويت بخشي به آن در طول زمان حادث شده و به دوره هاي بعدي انتقال مي يابد. شهر در طول زمان رشد مي كند و در كنش متقابل با شهروندان قرار مي گيرد و چهره شهر آيينه چهره شهروندان و مخلوق روح خلاق ساكنان مي شود. با آغاز دوره سرمايه داري و علي الخصوص در دو قرن اخير و مطرح شدن موضوعاتي نظير جهاني شدن، شكل توليد و سبك زندگي شهرنشينان تغيير كرده و تغييرات بافتي و تراكمي به معناي امروزي آن پديد آمد. در دهه هاي اخير با تغيير مفهوم محتوايي شهر، ازدياد جمعيت شهرها و طرح انتقادهايي بر گسترش بي رويه و توسعه كم تراكم شهرها، سياست هاي بلندمرتبه سازي به عنوان راهكاري در رويكردهاي نوين برنامه ريزي قرار گرفت. استفاده فراگير از اين روش، به تدريج افزون بر كاربري هاي اقتصادي مانند كاربري صنعتي، اداري و تجاري دامنگير كاربري هاي مسكوني نيز گشت و به مناطق پيراموني شهر نيز گسترش يافت. از سويي ديگر در كشوري همچون ايران كه داراي الگوي كهني در زمينه معماري و شهرسازي است و شهر مجموعه اي از محله هاي متجانس و همگن است كه بر اساس روابط مناسب، شكل و وابستگي هاي قومي، مذهبي، حرفه اي يا سرزميني در مكان مشخص مجتمع شده و هدايت و اصالت خود را سال ها به همين صورت نگه داشتند؛ افزايش فعاليت هاي بلندمرتبه سازي در طي سال هاي اخير دغدغه ها و نگراني هايي را به وجود آورده است و اين نگراني ها مي تواند تبديل به مسائل جدي و حتي بحراني شوند. هدف پژوهش حاضر ارتقاء و ايجاد انسجام اجتماعي در مجموعه هاي مسكوني بلند مرتبه با بهره گيري از عناصر استخوانبندي و ساختار كالبدي به عنوان بستري جهت پياده سازي طراحي شهري مشاركت مبنا مي باشد. با بررسي متون معماري و شهرسازي به نظر مي رسد برخي از اهالي نظر معتقدند توسعه شهري زمان حاضر را نمي توان در ادامه شهرسازي و توسعه شهري گذشته ديد؛ ليكن گروهي از متخصصين معاصر كوشيده اند از ميراث معماري و شهرسازي گذشته در آثار خود بهره ببرند. داشتن پيوستگي و انسجام يكي از اصلي ترين معيارهاي كيفيت فضاهاي شهري محسوب مي شود. فضاهاي سنتي و بومي عمدتا واجد چنين كيفيتي بودند. درحال حاضر، هم از لحاظ عملي و هم از لحاظ نظري فضاهاي شهري و علوم مرتبط با طراحي محيطي در اين زمينه دچار چالش هاي اساسي هستند.روش اين پژوهش از نوع كيفي است كه رويكرد آن توصيفي و تحليلي است. به لحاظ شيوه داده پردازي از تكنيك دلفي بهره جسته كه مدل تحليلي آن بر اساس وحدت رويه در نظرات خبرگان است. دستاورد مهم اين پژوهش استخراج معيارهاي انسجام كالبدي-اجتماعي محله ايراني از منظر خبرگان و اولويت بندي اين معيارها جهت پياده سازي و بسترسازي شاخصه هاي انسجام اجتماعي و كالبدي با رويكرد طراحي شهري مشاركت مبنا در مجموعه هاي مسكوني بلند مرتبه است و ارتقاء مشاركت و وضعيت اجتماعي در اين مجموعه هاست.
چكيده لاتين :
The city is a collection of living and dynamic elements whose identity has fluctuated over time and transmitted to later periods. The city grows over time and interacts with citizens, and the city's mirror image is the image of citizens and the creator of the creative spirit of the inhabitants. With the onset of capitalism, and especially over the last two centuries, and the emergence of issues such as globalization, the form of production and lifestyle of the urban population have changed, and tissue changes and congestion in its current form have emerged. In recent decades, changing the concept of city content, increasing urban populations, and criticizing the lack of development and the development of low density cities, high-profile policies have been planned as a strategy for new approaches. The widespread use of this method gradually extended to residential areas in addition to economic uses such as industrial, administrative and commercial use, and extended to peripheral areas of the city. On the other hand, in a country like Iran, which has an old pattern in the field of architecture and urbanization, and the city is a set of homogeneous and homogeneous neighborhoods that, based on the appropriate relationships, form and ethnic, religious, occupational or territorial affiliations in a specific place of the complex They have been keeping their guides and authenticity for years; the rise of high profile activities has raised concerns and concerns over the past years, and these concerns can become serious and even critical issues. The methodology of this research is qualitative and its approach is descriptive and analytical. The purpose of this research is to promote and create social cohesion in high-rise residential complexes utilizing osteopenia elements and physical structure as the basis for implementation of urban design of base participation. By reviewing the texts of architecture and urbanism, it seems that some people believe that urban development of the present cannot be seen in the past urbanization and development of the past, but a group of contemporary experts have tried to use the legacy of architecture and urban planning in their works. Consistency and coherence are considered as one of the main criteria for the quality of urban spaces. Traditional and indigenous spaces were mostly of such quality. Nowadays, both practical and theoretically, urban spaces and science related to environmental design are facing a major challenge. In terms of data processing, Delphi's technique is based on its analytical model based on procedural unity in expert's opinions. The main result of this research is the extraction of the socio-social coherence criteria of the Iranian neighborhood from the perspective of experts and prioritizing these criteria to implement and establish the indicators of social and physical coherence with the urban design approach of participatory basis in high-rise residential complexes and promotion of participation and social status in these collections.
