عملكرد مديريت مشاركتي در برنامه ريزي جهت توسعه شهر تهران

بررسي سازو كارهاي برنامه ريزي و مديريت شهري در كشورهاي در حال توسعه الزامات ملي ناشي از اين نظام را در بكارگيري الگوي حكمروايي شهري آشكار مي سازد. در بيشتر كشورهاي در حال توسعه، نظام برنامه ريزي و مديريت شهري به صورت متمركز است و نظارت و توسعه ي شهرها از طريق سازمان هاي دولتي و عمومي در سطح محلي و ملي انجام مي پذيرد. با وجود مشكلات و موانع متعدد، تقويت حكومتهاي محلي و جذب مشاركت بخش هاي خصوصي و عمومي عنصري حياتي و موازي با روند تحولات اقتصادي تلقي مي شوند. با ناتواني دولت در كلان شهر تهران در پاسخگويي به نيازهاي متفاوت شهري و عدم انطباق نيازها و اولويتهاي شهروندان با برنامه هاي ارائه شده و ضرورت مسئوليت پذيري بيشتر در اداره ي امور شهري، امروزه الگويي از اداره ي شهرها بر پايه ي نگرش نويني از حاكميت و حكمروايي شهري براي اين كشورها پيشنهاد شده كه نه تنها دولت بلكه جامعه ي مدني و بخش خصوصي را به مشاركت در اداره ي شهر فرا مي خواند. هدف از اين پژوهش تحليلي بر عملكرد مديريت مشاركتي در برنامه ريزي جهت توسعه شهر تهران مي باشد. روش تحقيق از نوع كاربردي، توصيفي- تحليلي مي باشد و با استفاده از روش اسنادي و كتابخانه اي به جمع آوري اطلاعات پرداخته شده است جامعه آماري اين پژوهش شامل مديران عالي سازمان هاي وابسته به شهرداري تهران مي باشد و با توجه به گستردگي جامعه آماري و ميسر نبودن امكان اجراي تحقيق بر روي كل جامعه، از روش نمونه گيري تصادفي خوشه ايچند مرحله اي استفاده شده است و اطلاعات يدست آمده با استفاده از روش دلفي و تكنيك روش هاي تصميم گيري چند معياره تحليل شده است كه نتيجه حاصل از آن منعكس كننده اين است كه تمركز زدايي مديريت شهري تهران توانسته است با ادغام مدل ها رتبه اول را بين معيارها مورد ارزيابي بدست آورد از معيارها ديگر كه در رتبه دوم قرار دارد تقسيم وظايف برنامه ريزي ميان سطوح مختلف مديريت و تصميم گيري مي باشد و تحقق برنامه ريزي از پايين به بالا، تقويت سازمان هاي غير دولتي و مشاركت بخش خصوصي و مردمي و…در رتبه هاي آخر قرارد.