ميزان خودكارآمدي پژوهشي در بين دانشجويان دانشگاه علوم پزشكي اصفهان براساس مقياس خودكارآمدي پژوهشي

مقدمه: يكي از مهم‌ترين عوامل مؤثر بر انجام تحقيق در دانشجويان، باورهاي آن‌ها نسبت به توانايي‌هايشان در اين زمينه است. هم‌چنين آگاهي اساتيد و مربيان از خودكارآمدي پژوهشي دانشجويان، مي‌تواند نقش به‌سزايي در تربيت دانشجويان پژوهشگر داشته باشد. هدف اين پژوهش، تعيين ميزان خودكارآمدي پژوهشي در بين دانشجويان دانشگاه علوم پزشكي اصفهان براساس مقياس خودكارآمدي پژوهشي مي‌باشد. روش‌ها: روش پژوهش، پيمايشي تحليلي و نوع مطالعه مقطعي است كه در سال 1391انجام گرفت. جامعه آماري، همه دانشجويان دانشگاه علوم پزشكي اصفهان مي‌باشد كه بر اساس جدول كرجسي و مورگان حجم نمونه 344 دانشجو به دست آمد. روش نمونه‌گيري تصادفي طبقه و سهم هر دانشكده يكسان (44 نفر) بود. ابزار گردآوري اطلاعات پرسش‌نامه استاندارد (شامل 7 بعد) با طيف ليكرت (5 گزينه‌اي) است. روش گردآوري اطلاعات مراجعه حضوري به دانشكده‌هاي مذكور بوده است. نوع آمار توصيفي و استنباطي (تحليل واريانس يك طرفه و t مستقل) و نرم‌افزار مورد استفاده جهت تجزيه و تحليل داده ها SPSS نسخه 21 مي‌باشد. يافته‌ها: يافته‌ها نشان داد، بعد اخلاق پژوهش بيشترين ميانگين و بعد پژوهش كيفي كمترين ميانگين را در بين ابعاد خودكارآمدي پژوهشي به خود اختصاص داده‌اند. هم‌چنين مقايسه نمره كلي خودكارآمدي پژوهشي با ويژگي‌هاي جمعيت‌شناختي حاكي از اين بود كه تفاوت معني‌داري بين نمره كلي خودكارآمدي پژوهشي با جنس، دانشكده و مقطع تحصيلي وجود ندارد (0.05 p) نتيجه‌گيري: از آن‌جا كه نمره اكثر ابعاد خودكارآمدي پژوهش پايين‌تر از حد متوسط بوده است، لذا برگزاري كار‌گاه‌هاي مناسب به صورت دوره‌اي و متناوب، گنجاندن واحدهاي درسي در سرفصل دروس، موظف كردن دانشجويان به انجام طرح‌ها و مقالات پژوهشي در مقاطع تحصيلي پايين و نهادينه كردن فرهنگ تحقيق براي دانشجويان توسط اساتيد مجرب، از جمله راهكارهاي عملي است كه مي‌تواند انگيزه لازم را براي انجام پژوهش كارآمد توسط دانشجويان به همراه داشته باشد.