بررسي سطح شادماني ماماهاي شاغل در زايشگاه و ارتباط آن با كيفيت عملكرد ارتباطي آن‌ها در سال 1392

پيش زمينه و هدف: شادي يك احساس پايدار در هيجان هاي مثبت و درك واقعيت زندگي مي باشد. نوع احساس و علائم فيزيولوژيكي شادي، ازجمله تغييرات چهره يا لحن كلام، بر اصل رابطه ما با ديگران و كيفيت آن، قوياً تأثير مي گذارد. عملكرد ارتباطي به عنوان مهم ترين ويژگي لازم براي افراد شاغل در بخش ارائه مراقبت هاي بهداشتي اوليه توصيف شده است. ماما به عنوان عضو كليدي در فرآيند درمان، بيشترين ارتباط را با مددجو برقرار مي كند. لذا مطالعه ي حاضر باهدف تعيين سطح شادماني و ارتباط آن با كيفيت عملكرد ارتباطي ماما مي باشد. مواد و روش كار: مطالعه ي حاضر در سال 1392 بر روي 90 ماماي شاغل در زايشگاه هاي بيمارستان هاي آموزشي دانشگاه علوم پزشكي مشهد كه به روش سرشماري انتخاب شدند انجام شد. طرح تحقيق توصيفي همبستگي مي باشد. داده ها با استفاده از پرسشنامه ي شادماني آكسفورد و چك ليست مشاهده اي عملكرد جمع آوري گرديد و توسط spss19 و به وسيله ي آزمون هاي آماري اسپيرمن، پيرسون و آناليز واريانس تجزيه وتحليل شدند. يافته ها: 11 نفر (12/2 درصد) داراي شادماني سطح پايين، 46 نفر (51/1 درصد) سطح متوسط و 33 نفر (36/7 درصد) داراي سطح شادماني بالا بودند. ضريب همبستگي اسپيرمن نشان داد بين شادماني و عملكرد ارتباطي ماماها ارتباط مثبت و معناداري وجود دارد (771/0=rs،0/001 p). بحث و نتيجه گيري: با توجه به اينكه بين شادماني و عملكرد ارتباطي ماماها رابطه مثبت معنادار وجود دارد و ازآنجاكه 63/3 درصد ماماها داراي شادماني سطح متوسط و پايين بودند مسئولين مي توانند كيفيت عملكرد ارتباطي ماماها را با افزايش سطح شادماني آن ها افزايش و از اين طريق رضايت مراجعين از سازمان را افزايش دهند.