اثربخشي زوج‌درماني تلفيقي مبتني بر پذيرش بر سازگاري و اميد زوج‌هاي با همسر داراي علائم شخصيت وسواس(OCPD)

مقدمه: هدف پژوهش حاضر بررسي اثربخشي زوج‌درماني مبتني بر پذيرش بر سازگاري و اميد زوج‌ها با همسر داراي علائم شخصيت وسواس است. روش‌شناسي: جامعه آماري پژوهش كليه زوجين داراي علائم اختلال شخصيت وسواس تهراني مراجعه‌كننده به دفتر معاونت فرهنگي اجتماعي منطقه ۱۵ شهرداري بخش مشاوره، شهر تهران كه تا سال 1395 حداقل يك سال از زندگي مشترك آن‌ها گذشته است. از افراد مراجعه‌كننده به مراكز مشاوره خانواده شهر تهران 20 زوج كه تمايل به شركت در پژوهش را داشتند، به‌صورت در دسترس انتخاب و در دو گروه آزمايش و كنترل به‌صورت تصادفي قرار گرفتند. ابزارهاي پژوهش شامل پرسشنامه‌ي سازگاري زناشويي اسپانير (1990)، پرسشنامه اميد به زندگي هرث (1999) و پرسشنامه وسواس فكري عملي مادسلي (هاجسون و راكمان،1997) است كه توسط آزمودني‌ها در دو مرحله (پيش‌آزمون و پس‌آزمون) تكميل شدند. گروه آزمايش 12 جلسه برنامه آموزشي زوج‌درماني تلفيقي مبتني بر پذيرش را دريافت كرد. يافته‌ها: نهايتا داده‌هاي جمع‌آوري‌شده توسط آمار توصيفي و استنباطي تحليل شدند. نتايج حاصل از تحليل نشان مي‌دهد كه زوج‌درماني تلفيقي مبتني بر پذيرش بر سازگاري و اميد زوجين داراي همسر اختلال وسواس مؤثر بوده است (p 0/001). بحث و نتيجه‌گيري: لذا مي‌توان از اين زوج‌درماني در دادگاه‌هاي خانواده و سازمان بهزيستي براي بهبود روابط زوجين بهره برد.