بررسي وضعيت ارتباطات خانوادگي كودكان مبتلا به بيش فعالي / نارسايي توجه

زمينه و هدف: اختلال نقص توجه/ بيش فعالي به عنوان شايع ترين اختلال عصبي رفتاري دوره ي كودكي شناخته شده است كه عدم توجه و تشخيص آن مي تواند آثار زيانباري را براي فرد و خانواده به همراه داشته باشد. پژوهش حاضر با هدف بررسي ارتباط خانوادگي در كودكان بيش فعال صورت گرفته است. مواد و روش: اين مطالعه از نوع توصيفي تحليلي بر روي 160 نفر از مادران با كودكان پنج تا دوازده ساله ي داراي اختلال بيش فعالي / نقص توجه مراجعه كننده به مراكز تحت نظارت بهزيستي شهر تهران در سال 1397با روش نمونه گيري تصادفي انجام شده است. به منظور جمع آوري داده ها از پرسشنامه دموگرافيك، مقياس ارزيابي ارتباط مادر و كودك (MCRE) و پرسشنامه سبك هاي حل تعارض رحيم(ROCIII) استفاده شد. جهت تجزيه تحليل آماري از آمار توصيفي و استنباطي استفاده گرديد. يافته ها: يافته ها نشان داد سبك تعاملي پذيرش در مادران دانش آموزان داراي اختلال بيش فعالينقص توجه كمتر و سبك هاي تعاملي ناكارآمد طرد، سهل گيري و بيش حمايت گري بيشتر مي باشد. همچنين بين متغيرهاي اجتناب با سهل گيري 0.275، مصالحه با طرد 0.243، ملزم با سهل گيري 0.241 و مسلط با طرد 0.268 و مسلط با حمايت گري 0.346 در سطح خطاي 5 درصد ميان متغيرهاي تحقيق همبستگي وجود دارد. نتيجه گيري: نتايج مطالعه حاضر نشان مي دهد كه مشكلات در ارتباط مادر و كودك بيش فعال, در سبك هاي حل تعارض همسران نيز موثر است. از اين رو ارتباط خانوادگي در اين كودكان بايد مورد توجه قرار بگيرد