مقايسۀ تأثير دو شدت فعاليت هوازي روي برخي شاخص‌هاي هماتولوژيكي مردان سالمند داراي اضافه‌وزن

زمينه و هدف: شاخص هاي هماتولوژيكي تغييرات فيزيولوژيكي زيادي را در بدن به وجود مي آورند، ممكن است كه فعاليت ورزشى به واسطۀ آثاري كه بر اين شاخص ها مي گذارد، بتواند در بهبود بيماري هاي مرتبط با اين شاخص ها از جمله بيماري هاي قلبي عروقي مؤثر باشد. هدف مطالعۀ حاضر، مقايسۀ تأثير دو شدت فعاليت هوازي برروي برخي شاخص هاي هماتولوژيكي مردان سالمند داراي اضافه وزن بود. روش بررسي: تعداد 15 آزمودني مرد داراي اضافه وزن عضو خانۀ سالمندان شهر اهواز (ميانگين± انحراف معيار؛ سن، 6/3±2/66 سال؛ شاخص تودۀ بدن، 31/29±37/2كيلوگرم بر مجذور متر) به صورت هدفمند به عنوان نمونه در تحقيق حاضر شركت نمودند. در جلسۀ اول سنجش هاي آنتروپومتريكي، تركيب بدني و اوج اكسيژن مصرفي (VO2peak) (از طريق آزمون تعديل شدۀ بروس) آزمودني‌ها اندازه گيري شد. در جلسه هاي دوم و سوم آزمودني ها پس از حداقل 10 ساعت ناشتايي در يك طرح متقاطع با دو شدت كم (45%VO2peak) و متوسط (65% VO2peak)، طي دو جلسه به فاصلۀ يك هفته به مدت 30 دقيقه در هر جلسه، روي تردميل دويدند. نمونۀ خوني قبل و پس از هر شدت فعاليت براي اندازه گيري شاخص هاي هماتولوژيكي جمع آوري شد. يافته ها: نتايج تحقيق نشان داد كه سطوح هموگلوبين، تعداد گلبول هاي قرمز، پلاكت ها، گلبول هاي سفيد و هماتوكريت بعد از فعاليت در شدت متوسط افزايش معناداري داشت (05/0 gt;p). در مقابل سطوح هموگلوبين، تعداد گلبول هاي قرمز، پلاكت ها، گلبول هاي سفيد و هماتوكريت بعد از فعاليت در شدت كم تغيير معناداري نشان نداد (05/0 l p). نتيجه گيري: بر اساس نتايج حاضر مي توان نتيجه گيري كرد كه فعاليت هوازي حاد با شدت متوسط نسبت به شدت كم باعث بهبود شاخص هاي هماتولوژيكي در مردان سالمند داراي اضافه وزن مي شود.