مقايسه‌ي نارسايي‌هاي مرتبط با يادگيري خود راهبر در دانش‌آموزان مبتلا و غيرمبتلا به اختلالات يادگيري ويژه

پژوهش حاضر با هدف بررسي نارسايي هاي مرتبط با يادگيري خودراهبر در دانش آموزان داراي اختلال هاي يادگيري ويژه انجام گرفت. روش اين پژوهش، علي مقايسه اي بود. جامعه ي آماري اين پژوهش را كليه دانش آموزان دوره ابتدايي مبتلا به اختلال هاي يادگيري شهر اردبيل در سال 1393 تشكيل دادند. تعداد 30 نفر از اين جامعه به روش نمونه گيري تصادفي ساده و  تعداد 30 نفر نيز از بين دانش آموزان عادي به روش نمونه گيري خوشه اي چند مرحله اي به‌عنوان نمونه انتخاب و در اين مطالعه شركت كردند. براي جمع آوري داده ها از مقياس آمادگي براي يادگيري خودراهبر استفاده شد. داده هاي جمع آوري شده با استفاده از آزمون هاي تحليل واريانس چند متغيره و t مستقل تجزيه و تحليل شد. نتايج تحليل واريانس چند متغيره نشان داد كه تفاوت آماري معني داري بين ميانگين نمره هاي دو گروه در مولفه هاي خودمدريتي (39/22F=، 001/0 P)، علاقه به يادگيري (89/21F=، 001/0 P)، خودكنترلي (97/11F=، 001/0 P وجود دارد. نتيجه آزمون t مستقل نيز نشان داد كه دو گروه در نمره كلي يادگيري خودراهبر نيز تفاوت معني داري با هم دارند (59/4t=، 001/0 P). اين نتايج وجود نارسايي هايي در يادگيري خودراهبر كودكان مبتلا به ناتوانيهاي يادگيري در مقايسه با كودكان عادي را نشان مي دهند. بنابراين آموزش اصول و راهبردهاي يادگيري خودراهبر مي توان به تقويت مهارت هاي يادگيري اين كودكان و بهبود پيشرفت تحصيلي آنها كمك كرد.‌