اثربخشي آموزش تاب‌آوري بر استرس والديني، رضايت زناشويي و تاب‌آوري والدين كودكان مبتلا به ناتواني‌هاي يادگيري

پژوهش حاضر با هدف بررسي اثربخشي آموزش برنامه تاب‌آوري بر استرس والديني، رضايت زناشويي و تاب‌آوري والدين داراي كودك ناتواني يادگيري انجام شده است. طرح پژوهش نيمه آزمايشي از نوع پيش آزمونپس آزمون با گروه كنترل است كه با استفاده از روش نمونه گيري تصادفي، نمونه اي با حجم 34 نفر انتخاب و در دو گروه آزمايش و كنترل جايگزين شدند. پرسشنامه‌هاي استرس والديني آبي دين، رضايت زناشويي هودسنو تاب‌آوري كانر و ديويدسوندر پيش آزمون، پس آزمون و آزمون پيگيري مورد استفاده قرار گرفتند. پس از اخذ داده، روش آماري آزمون تحليلكوواريانس بكار گرفته شد. آزمون تحليل كوواريانس در سطح معناداري (01/0 P) نشان‌داد كه برنامه تاب‌آوري در كاهش استرس والديني و يكي از خرده مقياس‌هاي آن يعني ناراحتي والديني اثر معناداري دارد. ولي تفاوتي بين دو گروه در ميزان رضايت زناشويي يافت نشد. هم چنين نتايج نشان داد كه برنامه افزايش تاب‌‌آوري بر ميزان تاب‌آوري گروه آزمايش تاثير معناداري دارد. بنابراين مي توان اين گونه نتيجه گيري كرد كه برنامه افزايش تاب‌آوري بر استرس والديني و بر ميزان تاب‌آوري والدين اثرگذار است و مي‌تواند بر بهبود كيفيت زندگي والدين داراي كودك ناتواني يادگيري مؤثر باشد.