اثربخشي آموزش گروهي مهارت‌هاي اجتماعي مبتني بر پردازش شناختي بر بهبود سازگاري اجتماعي، هيجاني و تحصيلي دانش‌آموزان مبتلا به اختلال رياضي

پژوهش حاضر با هدف بررسي اثر بخشي آموزش گروهي مهارتهاي اجتماعي مبتني بر پردازش شناختي بر بهبود سازگاري اجتماعي، هيجاني و تحصيلي دانش آموزان مبتلا به اختلال رياضي انجام شد. اين پژوهش آزمايشي بوده و از  طرح  پيش آزمون پس آزمون و پيگيري با گروه كنترل استفاده شد. جامعه آماري آن را كليه ي دانش آموزان پسر مقطع راهنمايي شهرستان نورآباد (دلفان) در سال تحصيلي 93-1392 تشكيل مي دادند كه مبتلا به اختلال رياضي بودند. نمونه پژوهش شامل 40 نفر از دانش آموزان پسر مبتلا به اختلال رياضي بود. كه بعد از شناسايي به وسيله آزمون رياضي كي مت و انجام مصاحبه باليني ساختاريافته به صورت خوشه اي چند مرحله اي از ميان دانش آموزان انتخاب و به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش و گواه گمارده شدند. ابزارهاي پژوهش شامل، مصاحبه باليني ساختاريافته، آزمون رياضي كي مت و مقياس سازگاري اجتماعي، هيجاني و تحصيلي سينها و سينگ بود. از هر دو گروه پيش آزمون، پس آزمون و پيگيري دو ماهه به عمل آمد. در فرآيند اجرا، گروه آزمايش به مدت دو ماه تحت آموزش گروهي مهارتهاي اجتماعي مبتني بر پردازش شناختي قرار گرفتند (هشت جلسه ي يك ساعتي) در حالي كه گروه كنترل هيچ آموزشي دريافت نكردند. براي تجزيه و تحليل آماري داده ها نيز از روش تحليل كوواريانس استفاده شد. نتايج حاصل از تحليل واريانس آميخته نشان داد كه آموزش مهارتهاي اجتماعي مبتني بر پردازش شناختي بر سازگاري اجتماعي، هيجاني، تحصيلي و عملكرد رياضي دانش آموزان مبتلا به اختلال رياضي مؤثر بوده است (001/0 P). هم چنين نتايج نشان داد كه در مرحله پس آزمون و پيگيري، بين دو گروه آزمايش و گواه، در ميزان سازگاري اجتماعي، هيجاني، تحصيلي و عملكرد رياضي تفاوت معنادار وجود دارد. بنابر يافته هاي اين مطالعه، آموزش مهارتهاي اجتماعي مبتني بر پردازش شناختي منجر به افزايش سازگاري اجتماعي، هيجاني و تحصيلي در دانش آموزان مبتلا به اين اختلال مي شود و مي توان از اين آموزش به عنوان يك روش مداخله اي مناسب سود جست.‌