اثربخشي آموزش خودتعليمي كلامي بر كاركردهاي اجرايي و هماهنگي ديداري حركتي كودكان مبتلا به اختلال خواندن

هدف پژوهش حاضر بررسي اثربخشي آموزش خودتعليمي كلامي بر كاركردهاي اجرايي و هماهنگي ديداري حركتي دانش آموزان نارساخوان مي باشد. اين پژوهش از نوع نيمه آزمايشي و از طرح پيش آزمون – پس آزمون دو گروهي است. جامعه آماري اين پژوهش را كليه كودكان مبتلا به اختلال خواندن مراجعه كننده به مراكز درماني شهرستان مشهد در سال 1394 تشكيل مي دهند. نمونه پژوهش 40  كودك مبتلا به اختلال خواندن بود كه  به صورت در دسترس انتخاب و  به صورت تصادفي در دو گروه آزمايشي و كنترل(هر گروه 20 نفر) گمارده شدند. داده هاي پژوهش با استفاده از آزمون هاي برج لندن، استروپ، عملكرد پيوسته و با استفاده از آزمون مداد كاعذي هماهنگي ديداري حركتي بندر گشتالت جمع آوري، و با روش تحليل كوواريانس چندمتغيره تجزيه و تحليل شدند. نتايج  پژوهش نشان داد كه آموزش خودتعليمي كلامي بر تمامي كاركردهاي اجرايي(به استثنا خطاي همخوان در آزمون استروپ) و هماهنگي ديداري حركتي افراد نارساخوان موثر است(0/01˂P). با توجه به يافته ها استنباط مي شود كه آموزش خودتعليمي كلامي، درماني موثر جهت بهبود علائم كودكان نارساخوان مي باشد.