نقش خودپنداره كودكان، حمايت اجتماعي خانواده و سبك والدگري در پيش‌بيني سرزندگي تحصيلي دانش‌آموزان داراي ناتواني يادگيري خاص

هدف اين مطالعه، بررسي نقش خودپنداره كودكان، حمايت اجتماعي خانواده و سبك والدگري در پيش‌بيني سرزندگي تحصيلي دانش‌آموزان پسر داراي ناتواني يادگيري خاص بود. اين پژوهش از نوع همبستگي است. نمونه اين پژوهش 110 نفر از دانش‌آموزان پسر داراي اختلال ناتواني يادگيري خاص دوره چهارم و پنجم ابتدايي شهرستان بوكان در سال تحصيلي 94-1395 بودند كه از ميان دانش‌آموزان شهرستان بوكان به‌صورت نمونه‌گيري خوشه‌اي چند مرحله اي انتخاب گرديدند. براي جمع‌آوري داده‌ها از پرسشنامه مشكلات يادگيري كلرادو (CLDQ)، مصاحبه باليني ساختاريافته بر اساس علائم مندرج در DSM5، خودپنداره كودكان، حمايت اجتماعي، والدگري و سرزندگي تحصيلي استفاده شد. نتايج ضريب همبستگي پيرسون نشان داد كه خودپنداره كودكان (0.75=r)، حمايت اجتماعي خانواده (0.42=r) و سبك والدگري (0.59=r) با سرزندگي تحصيلي دانش‌آموزان داراي ناتواني يادگيري خاص رابطه معنادار دارند (P 0.01). نتايج تحليل رگرسيون چندگانه متغيري نيز نشان داد كه خودپنداره كودكان، حمايت اجتماعي خانواده و سبك والدگري براي پيش‌بيني سرزندگي تحصيلي دانش‌آموزان داراي ناتواني يادگيري خاص معنادار هستند (P 0.001). اين نتايج بيان مي‌كنند كه با افزايش خودپنداره كودكان و حمايت اجتماعي خانواده و همچنين با سبك والدگري مثبتي كه تنبيه بدني و نظارت ضعيف در آن كاهش يابد، باعث افزايش سرزندگي تحصيلي اين دانش‌آموزان خواهد شد.