نفوذ بيانيه استكهلم1972 در روند آموزش و نهادينه شدن اصول و مفاهيم حاكم بر محيط زيست در حوزه حقوق بين‌الملل

اساس شكل گيري حقوق بين الملل محيط زيست بر پايه حقوق نرم مي باشد. بنابراين، پژوهش حاضر با هدف بررسي نفوذ بيانيه استكهلم1972 بر روند آموزش و نهادينه شدن اصول و مفاهيم حاكم بر محيط زيست به روش اسنادي و درقالب پژوهش توصيفي_تحليلي انجام شد. كنفرانس سازمان ملل متحد در زمينه محيط زيست انساني، به عنوان اولين كنفرانس عمده در زمينه مسائل بين المللى محيط زيست، برآمده از رشد سريع آگاهي هاى جهانى در مورد محيط زيست بين المللى در دهه 1960 مي باشد. باتوجه به اين كه سند پاياني اين كنفرانس در رديف اسناد غيرالزام آور جاي دارد، اين سؤال مطرح است كه آيا اين بيانيه در روند آموزش و نهادينه شدن حقوق محيط زيست نافذ بوده است؟ در همين راستا به دليل ضرورت تبيين هرچه بيشتر اسناد غيرالزام آور در حقوق بين الملل محيط زيست، نسبت به مطالعه و بررسي اسناد و منابع متأثر از اين بيانيه اقدام شد. بررسي ها نشان داد كه اين بيانيه به عنوان نقطه عطفي در فرايند آموزش و توسعه حقوق محيط زيست با به رسميت شناختن حق برخورداري از محيط زيست سالم، ارتباط تنگاتنگ ميان محيط زيست و حقوق بنيادين بشر را مورد توجه قرارداده است و با پيشنهاد تشكيل نهادهاي بين المللي، همچون يونپ[1] و صندوق محيط زيست جهاني به روند همكاري هاي جهاني در زمينه توسعه ساختاري و آموزش حقوق محيط زيست انسجام بخشيده و با گردآوري اصول و مفاهيم عرفي در يك متن حقوقي غيرالزام آور، زمينه تجلي و تصويب آن را در اسناد الزام آور بعدي فراهم آورده است.