«بدنمندي» در پديدارشناسي هوسرل، مرلوپونتي و لويناس

در رويكرد پديدارشناسانه، بدن فارغ از قواعد و استدلالات عقلي، پديداري تلقي مي‌شود كه سوژه را  در معرض تجربه قرار مي‌دهد. در اين رويكرد بحث بر سر نسبت سوژه با بدن و جهان، نه بر بنياد هستي شناسي سوژه و نه بر اساس شناخت او از جهان، بلكه بر اساس تجربه و مجاورت او با جهان است. اين مقاله ضمن پرداختن به پديدارشناسي هوسرل، مرلوپونتي و لويناس، با تمركز بر بدن و مفهوم بدنمندي، نقاط اشتراك و نيز تفاوت رويكرد در انديشۀ اين فيلسوفان را تحليل مي‌كند. پژوهش پيش رو با تكيه بر نقطه نظرات فيلسوفان ذكر شده در صدد پاسخگويي به سوالات در هم تنيده اي است كه همگي بدنمنديِ سوژه گره خورده اند. در اين پژوهش درصدد دانستن اين هستيم كه سوژۀ بدنمند به چه نحوي خود، جهان و ديگري را درك مي‌كند. به اختصار مي‌توان گفت: بدن، واسطه، وسيله و شيوه اي براي درك جهان نيست، بلكه بدنمندي وضعيت زيستن حياتي ما در جهان و امكان زيستن اخلاقي ما با ديگري است. اين مقاله با رويكرد پديدار شناسانه، با شيوۀ توصيفي تحليلي  با مقايسۀ نقادانه فيلسوفان، در پي پاسخ به پرسش هاي پژوهش است.