پژوهشي در بابِ پيروي از هَنجارِ باور

بنا بر تزِ هنجارينگيِ باور، رابطه‌اي هنجارين ميان باور و محتواي آن وجود دارد. رابطۀ هنجارينِ مذكور را معمولاً توسط هنجاري كه در ادبيات فلسفي «هنجار باور» مي‌نامند صورتبندي مي‌كنند؛ به اين صورت كه «شخص بايد به p باور داشته باشد اگر و فقط اگر p صادق باشد» (Shah, 2003, 2009). تمركز ما در اين مقاله، ناظر به موضوعي خاص راجع به تزِ هنجارينگي باور به نامِ «استدلال هنجار غير هدايتگر» بوده كه توسط گلور ويكفورس (2009, 2010, 2013, 2015) صورتبندي شده است. گلور و ويكفورس با ارائۀ اين استدلال ادعا كرده‌اند كه هنجار باور فاقدِ نقش هدايت كنندگي براي فعل توليدِ باور است، بر اين اساس آنان نادرستيِ تز هنجارينگيِ باور را نتيجه گرفته‌اند. هدف كليدي ما در مقالۀ پيش رو، نقد مدعاي آن‌ها است. بدين منظور، پس از ارائۀ شرحي از تزِ هنجارينگي باور، دامنۀ افعالي را كه بر اساسِ اين تز توسط هنجار باور مقيّد مي‌شود مشخص مي‌نماييم. پس از نقد مدعاي گلور و ويكفورس مقاله را با ارائۀ يك توضيح تحليلي در مورد نحوۀ پيروي از هنجار باور مبتني بر تز هنجارينگيِ باور به پايان خواهيم برد.