نظريه زبان افلاطون: پيدايي و ارتباط آن با مُثُل

مقاله حاضر پاسخي به اين پرسش اساسي است كه چرا زبان نزد افلاطون از اهميت فراواني برخوردار است. او در محاوره‌هاي متعددي مانند ثئايتتوس و سوفيست، به اين موضوع مي‌پردازد؛ و در كراتولوس «زبان» جنبه محوري مي‌يابد. همچنين ميان زبان و مابعدالطبيعه افلاطون ارتباط ناگسستني وجود دارد. بنابرايندر اين مقاله ارتباط بين زبان و مابعدالطبيعه افلاطون نيز واكاوي مي‌شود. ادعاي محوري اين كه اين پيوند چنان عميق است كه مي‌توان گفت كل ديدگاه افلاطون درباره زبان حول ديدگاه وي درباب هستي‌هاي واقعي، يعني مُثُل، شكل مي گيرد؛ و بر همين اساس است كه به نقادي ديدگاه‌هاي رايج زمان خويش درباره زبان، مانند قراردادگرايي و طبيعت‌گرايي، مي‌پردازد. به عبارت ديگر، افلاطون ضمن تحليل دو موضع متقابلِ قراردادگرايي و طبيعت‌گرايي نشان مي‌دهد كه نمي‌توان از طريق مطالعۀ نام‌ها به كشف طبيعت چيزها نائل شد.