قطعه، به‌مثابۀ بازگشت ابدي؛ زمان و نوشتار غيرديالكتيكي در خوانش بلانشو از نيچه

قطعه نويسي به مثابه ي نحوه اي نوشتن/انديشيدن كه اساساً بر ناكاملي و گسستگي از تماميت و كليّت دلالت دارد، در آثار بلانشو به سانِ فوريّتي مطرح مي شود كه رها از انديشه سيستمي و يا ديالكتيكي، كرانمندي و تناهي را تصديق مي كند و همزمان بازتابي از گشودگي بي كرانِ انديشه و نوشتار است. درك اهميت قطعه نويسي به عنوان امري كه پس از به اتمام رسيدن نيروهاي انديشه ي سيستمي فوريّت مي يابد، مي تواند در گرو خوانشي از تاريخ باشد كه كليدواژه ي آن نه پيشرفت و تحقق، كه بازگشت و تكرار است. نيچه كه خودْ آثارش آكنده از فضايي قطعه وارند، با معرفي آموزه بازگشت ابدي، دوشادوش ابرانسان، جهاني را ترسيم مي كند كه در آن انسان با كرانمندي رو به روست و تنها در صورت آري‌گويي بدان است كه مي تواند از هيچ انگاري گذر كند. جستار حاضر با خوانش و تحليلي كه از نقش و ويژگي قطعه در آراء بلانشو ارائه مي دهد كوشش مي كند تا با پيوند آن با آموزه بازگشت ابدي نيچه، فوريّت قطعه نويسي را در قبال امر كلي و نيز آري گويي به تناهي، به بحث و بررسي بگذارد.