اندازه‌گيري فقر چندبعدي در ايران طي سال‌هاي 1392-1388 (با استفاده از روش آلكاير‌ـ فوستر)

كاهش فقر همواره هدف اساسي سياست‌هاي عمومي و موافقتنامه‌هاي بين‌المللي بوده و نخستين هدف از اهداف توسعه هزاره (MDGs) است. اگرچه درآمد، يكي از اساسي‌ترين ويژگي‌هاي تعيين سطح زندگي بشر است، اما انسان موجودي چندبعدي است و بنابراين مي‌تواند از جنبه‌هاي مختلف (نه‌تنها جنبه درآمدي) احساس فقر كند. اين پژوهش، به اندازه‌گيري فقر چندبعدي با استفاده از رويكرد آلكاير‌ـ‌فوستر (2013) در طول يك دوره پنج‌ساله از 1392-1388 مي‌پردازد. نتايج نشان مي‌دهند كه به‌طور ميانگين در كل كشور و در مناطق جغرافيايي مختلف و نيز در ميان گروه‌هاي مختلف برحسب ويژگي‌هاي خانوار، شاخص‌هاي فقر در طول دوره موردبررسي تا سال 1391 روندي كاهشي داشته‌اند و پس‌ از آن در سال 1392 زياد شده‌اند. مقايسه سهم هريك از نماگرها از فقر نشان مي‌دهد كه همواره در طول دوره توزيع، فقر درون نماگر درآمد نسبت به ساير نماگرها بيشتر بوده و سهم نماگر درآمد از فقر چندبعدي در پايان دوره نسبت به ابتداي آن زياد شده است. همچنين در پايان دوره نسبت سرشمار سانسور شده و نيز تعداد فقراي چندبعدي در نماگر درآمد نسبت به ابتداي دوره افزايش يافته‌اند. نتايج حاصل از رگرسيون لاجستيك در سال 1392 نشان مي‌دهد كه زندگي در مناطق روستايي، زن سرپرست خانوار بودن و اضافه شدن عضو جديد به خانوار، احتمال فقير شدن را افزايش مي‌دهند.