آيا برنامه هاي آموزش مداوم موجب بهبود وضعيت تجويز داروها در ايران مي شود؟ يك مطالعه كيفي

مقدمه: برگزاري دوره‌هاي بازآموزي و آموزش مداوم از جمله استراتژي هاي توصيه شده جهاني بمنظور دستيابي به تجويز منطقي داروها توسط پزشكان است. مطالعه حاضر با هدف بررسي موانع و پر كردن شكاف بين وضعيت فعلي و وضعيت مطلوب برنامه‌هاي بازآموزي، ديدگاه صاحبنظران را در رابطه با نقش اين برنامه ها در بهبود وضعيت تجويز داروها ارزيابي نمود. مواد و روش ها‎: اين مطالعه به شيوه كيفي و با استفاده از مصاحبه نيمه ساختاريافته انجام گرديد. مشاركت كنندگان مشتمل بر افراد باتجربه و صاحبنظر در زمينه تجويز و مصرف دارو بودند. 16 نفر با روش نمونه گيري هدفمند مورد مصاحبه قرار گرفتند. مصاحبه ها پس از پياده سازي به روش تحليل مضمون ارزيابي شدند.   يافته ها: در اين مطالعه دو مفهوم عمده شامل دلايل نياز به برگزاري برنامه هاي آموزش مداوم و موانع برگزاري دوره هاي آموزش مداوم اثربخش توسط مشاركت كنندگان ارائه گرديد. دلايل نياز به برگزاري برنامه هاي آموزش مداوم شامل چهار موضوع اصلي و موانع برگزاري آموزش مداوم شامل شش موضوع اصلي (موانع فيزيكي، موانع مالي، موانع انگيزشي، موانع نظارتي، موانع اجرايي و موانع سياستگذاري) و 12 زيرموضوع بودند. بحث و نتيجه گيري:  با توجه به وجود موانع متعدد بر سر راه دستيابي به برنامه هاي آموزش مداوم تأثيرگذار بر وضعيت تجويز داروها و به منظور رفع اين موانع و دستيابي به وضعيت مطلوب، بازنگري در محتوا و كيفيت برگزاري دوره هاي بازآموزي، برنامه ريزي بر اساس دستاوردهاي مطلوب و ارتقاي كيفيت مستمر ضرورت دارد.