بررسي كيفيت آب زيرزميني جهت مصارف شرب و كشاورزي-پيش نيازي براي برنامه ريزي آمايش سرزمين در مناطق خشك و نيمه خشك ايران

منابع آب زيرزميني اهميت به سزايي در زندگي ساكنين مناطق گرم و خشك دارند. با افزايش بي رويۀ جمعيت و نياز فراوان به غذا، كمبود منابع آب سطحي، حفر تعداد زيادي چاه عميق و نيمه عميق در استان ها و برداشت بي رويۀ آب از سفره هاي آب زيرزميني كيفيت آب در منطقه را كاملاً تحت تأثير قرار داده است. هدف مطالعه حاضر، تعيين وضعيت كيفيت آب زيرزميني در نه استان خشك و نيمه خشك كشور، به گونه اي است كه بتوان چشم انداز و فهم و درك مناسبي از وضعيت كيفي منابع آب در اين استان ها ارائه كرد. در اين راستا طبقه بندي داده ها، از مهم ترين بخش هاي ارزيابي كيفيت آب هست. شاخص هاي  WQI و ويلكاكس ابزاري مناسب براي تعيين وضعيت و شرايط كيفيت آب هستند كه در آن ها داده هاي چند پارامتر كيفيت آب با يك فرمول رياضي؛ مقياسي براي ميزان سلامتي و كارآيي آب از بسيار ضعيف تا عالي ارائه مي دهد. در اين پژوهش تعيين سياست‎ها و شناسايي راهكارهاي مناسب، توجه به اهداف توسعه پايدار، استفاده از GIS، پهنه بندي مناسب با لحاظ نمودن كيفيت آب موجود، از جمله مواردي هستند كه در تغيير الگوي استقرار جمعيت و بهبود آن نقش دارند. تهيه ي نقشه هاي تغييرات ويژگي هاي شيميايي آب هاي زيرزميني، نقشي ارزنده را در فرآيند تصميم گيري و مديريت استفاده و بهره برداري از آب هاي زيرزميني ايفا مي كند. با توجه به نتايج بدست آمده، اكثر آبخوان ها از نظر كيفيت آب شرب مقاديري بين 200-300 (كيفيت بد) براي WQI و شور براي مصرف كشاورزي را نشان دادند.