بررسي رابطه بين سرمايه اجتماعي و پيشگيري از جرم در شهر تهران

هدف تحقيق حاضر شناسايي رابطه معنادار بين سرمايه اجتماعي شهروندان تهراني و پيشگيري از جرائم است. ارتباط جرائم و انحرافات اجتماعي با سرمايه اجتماعي به گونه‌هاي مختلفي توسط نظريه‌پردازان: جاكوب (1961)؛ كلمن (1998)؛ بورديو (1986)؛ پاتنام (1995): كاكس (1995)؛ ول كاك (1997)؛ پورتز (1998)؛ فوكوياما (1999) مطرح‌شده است. روش انجام تحقيق، توصيفي و از نوع پيمايشي بوده كه با استفاده از تكنيك پرسشنامه به گردآوري اطلاعات پرداخته است و از روش توصيفي و تبييني به تجزيه‌وتحليل داده‌ها مي‌پردازد. مقدار آلفاي كرونباخ براي متغيرهاي تحقيق يعني سرمايه اجتماعي و پيشگيري از جرائم و ابعاد آن‌ها به ميزان بالاي 0/70 كه بيانگر ثبات و پايايي ابزار تحقيق است. گفتني است كه جامعه آماري تحقيق شامل كليه شهروندان تهراني با توجه به جدول مورگان به تعداد 384 نفر تعيين گرديده است. در اين تحقيق از آزمون همبستگي اسپيرمن براي آزمون فرضيات تحقيق استفاده‌شده است. نتايج يافته‌هاي توصيفي نشان مي‌دهد كه پيشگيري از جرائم با ميانگين 3.04، به ميزان 61 درصد و در حد خوب و مناسب است. همچنين در ابعاد پيشگيري اجتماعي و پيشگيري وضعي نيز به ترتيب به ميزان 62 و 60 درصد در وضعيت مشابهي هستند. به‌طوركلي، وضعيت سرمايه اجتماعي و پيشگيري از جرائم هر دو بالاي 60 درصد و در حد مناسب و قابل‌قبولي در جامعه است. البته آن را نيز مي‌توان تقويت نمود. همچنين نتايج يافته‌هاي استنباطي نيز نشان داده كه نتايج همبستگي اسپيرمن در خصوص فرضيه اصلي نشان داده شده كه رابطه آماري معني‌داري بين دو متغير پيشگيري از جرائم و سرمايه اجتماعي و ابعاد آن در بين شهروندان تهران وجود دارد. مقدار همبستگي بين سرمايه اجتماعي و پيشگيري از جرائم به ميزان 0/38 دلالت بر همبستگي ضعيف بين اين دو متغير است. بين ابعاد سرمايه اجتماعي و پيشگيري از جرائم نشان داده شده كه احساس امنيت اجتماعي داراي بالاترين رابطه معناداري و مشاركت اجتماعي از پايين‌ترين سطح رابطه معناداري با پيشگيري از جرائم شهروندان تهراني بوده است.