وضعيت اشتغال، گرايش به آسيب‌هاي اجتماعي و ارائه راهبردهاي پيشگيرانه (مورد مطالعه: شهروندان شهر رشت)

گرايش به آسيب‌هاي اجتماعي به‌طور انضمامي با متغيرهاي اجتماعي-اقتصادي و فرهنگي ارتباط تنگاتنگ دارد. يكي از متغيرهاي اقتصادي، وضعيت شغلي است. هدف اين پژوهش «بررسي رابطه بين وضعيت اشتغال با ميزان گرايش به آسيب‌هاي اجتماعي شهروندان شهر رشت و ارايه‌ي راهبردهاي پيشگرانه» است. جامعه آماري اين پژوهش شامل كليه‌ي شهروندان 18 سال به بالاي ساكن در شهر رشت در سال 1392 بوده كه با استفاده از فرمول نمونه‌گيري كوكران در حدود 384 نفر به روش نمونه‌گيري تصادفي خوشه‌اي چندمرحله‌اي مورد مطالعه قرار گرفتند. اين تحقيق به روش پيمايشي و با ابزار پرسشنامه انجام گرفته است؛ كه اعتبار آن از طريق صوري با مراجعه به كارشناسان، اساتيد و متخصصين سنجيده شده و پايايي آن از طريق آلفاي كرونباخ محاسبه گرديد. يافته‌هاي تحقيق نشان مي‌دهد كه بين وضعيت شغلي با متغيرهاي گرايش به آسيب‌هاي اجتماعي تفاوت معناداري وجود دارد. بر اساس نتايج تحقيق و پارادايم نظري تلفيقي بين نوع اشتغال و نوع گرايش به آسيب‌هاي اجتماعي نسبتي وجود دارد. پيشگيري‌هاي اوليه، ثانويه و ثالث نيز نقش عمده‌اي در كاهش آسيب‌هاي اجتماعي دارند.