تأثير مداخله اجتماع‌محور بر سطح فعاليت بدني زنان در يك منطقه حاشيه‌نشين شهر قم

زمينه و هدف: كم تحركي به عنوان يكي از چهار علل عمده مرگ در سراسر جهان شناخته شده است. مطالعات مختلف نشان داده اند ميزان فعاليت بدني در زنان، به ويژه در مناطق حاشيه نشين، بالاتر از حد ميانگين است و مداخلات اجتماع محور مي تواند منجر به بهبود اين وضعيت شود. اين مطالعه با هدف طراحي، اجرا و ارزشيابي يك مداخله اجتماع محور براي افزايش فعاليت بدني زنان بزرگسال در يك منطقه حاشيه نشين شهر قم صورت گرفت. روش بررسي: اين مطالعه شبه تجربي در بين زنان بزرگسال در دو محله حاشيه نشين شهر قم انجام شد. نمونه ها به روش نمونه گيري خوشه اي به تعداد 297 نفر انتخاب شدند. فعاليت بدني زنان در قالب برنامه ارتقاي سلامت اجتماع محور با استفاده از چارچوب اجتماعي اكولوژيك سنجيده شد. يافته ها: در اين مطالعه، بيش از 50% زنان داراي فعاليت بدني ناكافي بودند. براساس آزمون تي مستقل، بين اختلاف نمره ميانگين فعاليت بدني كل در دو گروه قبل و بعد از مداخله، تفاوت معني داري وجود داشت؛ به طوري كه ميانگين اين اختلاف در گروه مداخله، Week/min.MET 757.82 ±214.18 و در گروه كنترل، Week/min.MET 279.17 ±36.85 به دست آمد. اين اختلاف براي ميانگين نمره فعاليت بدني شديد، فاقد ارتباط معني دار و براي ميانگين فعاليت بدني متوسط و پياده روي، معني دار بود. نتيجه گيري: با توجه به اينكه در اين مطالعه، مداخله به صورت اجتماع محور و چندسطحي صورت گرفت؛ لذا به نظر مي رسد تأثير مجموعه عوامل مورد مداخله توانسته منجر به افزايش سطح فعاليت بدني متوسط در زنان مورد مداخله شود.