نقش ريزموجودات خاك زي در مهار رواناب و هدررفت خاك

ﻓﺮﺳﺎﯾﺶ ﺧﺎك و ﺗﻮﻟﯿﺪ رﺳﻮب ﻧﺎﺷﯽ از آن در آﺑﺨﯿﺰ ﻫﺎ ﯾﮑﯽ از ﻣﺤﺪودﯾﺖ ﻫﺎي اﺳﺎﺳﯽ در رﺳﯿﺪن ﺑﻪ ﺗﻮﺳﻌﻪ ي ﭘﺎﯾﺪار اﺳﺖ. ﺑﺮ ﻫﻤﯿﻦ اﺳﺎس اﺳﺘﻔﺎده از ﺗﺜﺒﯿﺖ ﮐﻨﻨﺪه ﻫﺎ و اﻓﺰودﻧﯽ ﻫﺎي ﺧﺎك از ﻗﺒﯿﻞ ﻣﻮاد ﻃﺒﯿﻌﯽ، آﻟﯽ و ﻣﺼﻨﻮﻋﯽ ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر اﻓﺰاﯾﺶ ﺣﺪ آﺳﺘﺎﻧﻪ ي ﻓﺮﺳﺎﯾﺶ ﭘﺬﯾﺮي و ﮐﺎﻫﺶ ﻓﺮﺳﺎﯾﺶ ﺧﺎك در ﺳﻄﻮح ﺧﺎﮐﯽ ﻣﻮرد اﺳﺘﻔﺎده و ﯾﺎ آزﻣﺎﯾﺶ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ. ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل ﻣﺤﺪودﯾﺖ ﻫﺎﯾﯽ ﻫﻢ ﭼﻮن ﻧﺎﭘﺎﯾﺪاري و ﻣﻮﻗﺘﯽ ﺑﻮدن اﻓﺰودﻧﯽ ﻫﺎ و ﻫﻢ ﭼﻨﯿﻦ داﺷﺘﻦ اﺛﺮات ﻣﺨﺮب ﻣﺤﯿﻂ زﯾﺴﺘﯽ، اﺳﺘﻔﺎده از آن ﻫﺎ را ﺗﺎ ﺣﺪودي ﺑﻪ ﭼﺎﻟﺶ ﮐﺸﯿﺪه اﺳﺖ. ﻟﺬا در ﭘﮋوﻫﺶ ﺣﺎﺿﺮ ﺳﻌﯽ ﮔﺮدﯾﺪه اﺳﺖ ﺗﺎ در ﻣﻮرد اﺳﺘﻔﺎده از رﯾﺰﻣﻮﺟﻮدات ﺧﺎك زي ﺑﻪ ﻋﻨﻮان راه ﮐﺎري ﭘﺎﯾﺪار و زﯾﺴﺘﯽ ﺑﺮاي اﺣﯿﺎء و ارﺗﻘﺎء ﺧﺎك ﻫﺎي ﺗﺨﺮﯾﺐ ﯾﺎﻓﺘﻪ اﻃﻼﻋﺎت ﺟﺎﻣﻊ اراﺋﻪ ﺷﻮد. ﺑﺮ اﺳﺎس ﻧﺘﺎﯾﺞ ﭘﮋوﻫﺶ ﻫﺎي ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻧﻘﺶ ﻣﺆﺛﺮ رﯾﺰﻣﻮﺟﻮدات ﻓﻌﺎل ﭘﻮﺳﺘﻪ ي ﺳﻄﺤﯽ ﺧﺎك ﺑﻪ وﯾﮋه ﺳﯿﺎﻧﻮﺑﺎﮐﺘﺮي ﻫﺎ، ﺑﺎﮐﺘﺮي ﻫﺎ و ﻗﺎرچ ﻫﺎ در ﭘﺎﯾﺪاري ﺧﺎك داﻧﻪ ﻫﺎ، اﻓﺰاﯾﺶ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﮐﺸﺸﯽ و ﺑﺮﺷﯽ ذرات ﺧﺎك، اﻓﺰاﯾﺶ ﻧﻔﻮذﭘﺬﯾﺮي، ﻧﮕﻪ داﺷﺖ رﻃﻮﺑﺖ، ﺗﺜﺒﯿﺖ ﻧﯿﺘﺮوژن و ﮐﺮﺑﻦ و اﻓﺰاﯾﺶ ﮐﯿﻔﯿﺖ ﺧﺎك ﺑﺮاي ﺣﻀﻮر و رﺷﺪ ﺳﺎﯾﺮ ﻣﻮﺟﻮدات و ﭘﻮﺷﺶ ﮔﯿﺎﻫﯽ از ﻃﺮﯾﻖ ﺗﺮﺷﺢ ﭘﻠﯽ ﺳﺎﮐﺎرﯾﺪ و ﭼﺴﺒﻨﺪﮔﯽ ﺧﺎك داﻧﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ اﺛﺒﺎت رﺳﯿﺪه اﺳﺖ. ﻟﺬا ﺑﺎ ﻧﻘﺶ ﭘﻮﯾﺎﯾﯽ ﺧﻮد ﺑﺎﻋﺚ ﭘﺎﯾﺪاري و اﯾﺠﺎد ﺷﺮاﯾﻄﯽ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﺮاي ﺣﻀﻮر ﭘﻮﺷﺶ ﮔﯿﺎﻫﯽ و ﺳﺎﯾﺮ ﺟﺎﻧﺪاران ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ. ﻟﺬا زﻣﯿﻨﻪ ﺳﺎزي ﺳﺎزﮔﺎري و ﯾﺎ ﺣﻤﺎﯾﺖ از ﻏﻨﺎي ﻣﻮﺟﻮدات ﺧﺎك زي از ﻃﺮﯾﻖ ﺗﻮﺳﻌﻪ ي رﯾﺰﻣﻮﺟﻮدات ﺑﻪ ﻋﻨﻮان اوﻟﯿﻦ ﺣﻠﻘﻪ از ﺑﻮم ﺳﺎزﮔﺎن ﺑﺎﻋﺚ اﯾﺠﺎد ﺷﺮاﯾﻄﯽ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﺮاي اﺣﯿﺎء و ارﺗﻘﺎء ﭘﺎﯾﺪار ﺑﻮم ﺳﺎزﮔﺎن و در ﻧﻬﺎﯾﺖ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﻣﻬﺎر ﻫﺪررﻓﺖ رواﻧﺎب و ﺧﺎك ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ. ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺑﺮرﺳﯽ ﻧﻘﺶ رﯾﺰﻣﻮﺟﻮدات ﺧﺎك زي ﺑﻪ وﯾﮋه ﺳﯿﺎﻧﻮﺑﺎﮐﺘﺮي ﻫﺎ و ﺑﺎﮐﺘﺮي ﻫﺎ در ﺗﺤﻠﯿﻞ ﻓﺮآﯾﻨﺪ ﻫﺎي ﻓﺮﺳﺎﯾﺶ و ﺑﻪ ﮐﺎرﮔﯿﺮي آن ﻫﺎ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺟﺎﯾﮕﺰﯾﻨﯽ ﺑﺮاي ﺳﺎﯾﺮ ﺗﺜﺒﯿﺖ ﮐﻨﻨﺪه و اﻓﺰودﻧﯽ ﻫﺎي ﻣﻌﻤﻮل، ﺑﻪ ﺷﺮط ﺑﺮرﺳﯽ آزﻣﺎﯾﺸﮕﺎﻫﯽ و در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻦ اﺑﻌﺎد ﻣﺤﯿﻂ زﯾﺴﺘﯽ آن ﺿﺮوري ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﺪ.