بررسي كاربرد زمين ريخت شناسي در شناسايي منابع آب زير زميني (مطالعه موردي: دشت جيرفت)

به دليل پراكنش زماني و مكاني نامناسب بارندگي، ايران در زمره كشور هاي خشك و نيمه خشك جهان قرار دارد. براي تعديل مشكلات محدوديت منابع آب، ابتكارات و ابداعات متنوعي در زمينه بهره برداري از منابع آب سطحي و زير زميني، در ابعاد سازه اي و مديريتي مورد توجه بوده است. منابع آب سطحي نيز كفاف تأمين آب مساحت زيادي از زمين هاي كشاورزي را نمي دهد. به دليل همين محدوديت از دير باز توجه به سوي منابع آب زير زميني جلب شده است. پژوهش هاي زمين شناسي و زمين ريخت شناسي به دليل ارائه شاخص هايي براي اكتشاف آب زير زميني و هدايت سريع پژوهشگران براي كشف مناطق داراي منابع آب زيرزميني از اهميت ويژه اي برخوردار مي باشند.مهم ترين اشكال زمين ريخت شناسي قابل مطالعه از نظر آب هاي زيرزميني، مخروط افكنه ها و پا دگانه هاي آبرفتي مي باشند. لذا بنابراين، در اين تحقيق سعي بر اين است كه تاثير اشكال و فرآيندهاي زمين ريخت شناسي دشت جيرفت بر منابع آب زيرزميني آن بررسي شود.بر اساس مطالعات انجام شده ابخوان دشت جيرفت سيستمي متشكل از لايه هاي آبدار ،تراوا و ناتراوا است كه درون يك گود افتادگي ناوديسي به وجود آمده است ضخامت آبخوان از شمال به جنوب كاهش مي يابد جهت كلي آب زير زميني دشت ازشما غرب به جنوب شرق مي باشدو مخروظ افكنه هاي جوان در حاشيه شرقي دشت يكي ار منابع مهم تغذيه كننده سفره هاي ابدار دشت مي باشد.