شناخت حوزه‌هاي آبخيز استان فارس و محدوديت‌هاي آن‌ها

روند كنوني بهره‌برداري از منابع موجود در آبخيز‌ها، سبب تخريب بيشتر آن‌ها مي‌شود. تخريب در بلند مدت تهديدي جدي براي زندگي آبخيزنشين‌ها است. بنابراين، بايد تدبيري انديشيد تا افزون بر تأمين نيازهاي اوليه آبخيز‌نشين‌ها، محيط امني را براي زيستن او فراهم كرد. دست‌يابي به اين هدف بزرگ با اجراي برنامه‌ي مديريت جامع آبخيز امكان‌پذير است. گام اول براي اجراي مديريت جامع آبخيز شناخت هدفمند منابع حوضه و تعيين قابليت‌ها و محدوديت‌هاي آن است. به منظور شناخت آبخيزها و اولويت‌بندي محدوديت‌هاي آن‌ها، مطالعاتي كه با هدف برنامه‌ريزي در حوزه‌هاي آبخيز فارس انجام شده بود، ارزيابي گرديد. ابتدا براساس دو معيار زهكش‌هاي سطحي و شرايط پستي و بلندي ، پهنه فارس به 14 زير‌حوضه تقسيم گرديد. آنگاه با بررسي منابع، بازديد‌هاي ميداني و استفاده از نظر خبرگان، محدوديت‌ها شناسايي شد. آبخيز‌هاي فارس از نظر ويژگي‌هاي محيطي در 5 گروه قرار مي‌گيرند و 27 محدوديت در آن‌ها شناسايي شد. آلودگي محيط زيست، خشكسالي، سيل، فرسايش آبي، بيابان‌زايي، شوري اراضي و آلودگي آب‌هاي سطحي مهمترين‌ محدوديت‌ها به ترتيب اهميت مي‌باشند. از اين رو، لازم است در همه تصميم‌گيري‌ها و تدوين طرح‌هاي توسعه‌اي اين محدوديت‌ها در نظر گرفته شوند.