بررسي حساسيت به فرسايش سازندهاي سنگي حوزه آبخيز زيارت با استفاده از انديس فرسايش

فرسايش خاك از جمله نگراني‌هاي عمده زيست‌محيطي قرن حاضر است. با شناسايي منابع اصلي رسوب مي توان راهكاري عملي براي جلوگيري از هدررفت خاك ارائه نمود. در اين تحقيق براي كاهش خسارت سيل به تأسيسات و اراضي كشاورزي پايين دست حوزه آبخيز زيارت، ارتباط بين رسوبات آبراهه ها با منابع توليد رسوب بالادست با استفاده از روش انديس فرسايش مورد بررسي قرار گرفت. هدف از اين مطالعه، تعيين جنس اجزاء تشكيل‌دهنده رسوبات و نسبت دادن ذرات رسوبي به واحدهاي سنگ شناسي حوضه و در نتيجه تعيين سهم هر يك از واحدهاي سنگ شناسي در رسوب‌زايي حوزه آبخيز مي‌باشد. براي اين منظور ابتدا از رسوبات نمونه‌برداري صورت گرفت و بعد از دانه‌بندي نمونه ها، بررسي هاي كاني شناسي با استفاده از بينوكالر صورت گرفت. با تعيين جنس و تعداد كاني‌ها و خرده‌سنگ‌ها در هر نمونه، آن‌ را به سنگ و سازند توليدكننده هركاني و خرده سنگ نسبت داده و انديس فرسايش هر سازند در توليد رسوب مشخص شد و نقشه حساسيت به فرسايش واحدهاي سنگ شناسي تهيه گرديد. مطابق نتايج به دست آمده 23/23 درصد حوضه داراي فرسايش خيلي شديد، 24/05 درصد حوضه داراي فرسايش شديد، 9/07 درصد فرسايش ضعيف و 43/65درصد حوضه داراي فرسايش خيلي ضعيف مي باشند.