پايش وضعيت اقليمي استان تهران با استفاده از شاخص ‌هاي ارزيابي خشكسالي

سيستم پايش از مقدمات لازم در طرح هاي مقابله با خشكسالي بوده كه مقياس زماني نقش تعيين كننده اي در قابليت و كارآيي آن دارد.يكي از موارد مهم در پايش و بررسي خشكسالي استفاده از شاخص‏هايي است كه بتوان براساس آن‌ها ميزان شدت، تداوم و بزرگي خشكسالي را در يك منطقه ارزيابي كرد. در اين تحقيق از اطلاعات هشت ايستگاه سينوپتيك استان تهران طي دوره‌اي 18 ساله (1395-1377) براي پايش وضعيت خشكسالي استفاده شد.به اين منظور با استفاده از شاخص خشكسالي هواشناسي درصد بارش نرمال[ (PNPI)، شاخص روش استانداردسازي (Z)، شاخص دهك (DI) و شاخص بارش سالانه استاندارد (SIAP) وضعيت استان مورد ارزيابي قرار گرفت. همچنين از روش كمينه مقدار بارش براي انتخاب شاخص مناسب استفاده شد كه نتايج نشان داد كه در تمامي ايستگاه‏ها به جز ايستگاه فيروزكوه همزمان با سال وقوع كمينه مقدار بارش تمامي شاخص‏هاي مورد بررسي، طبقه خشكسالي شديد و خشكسالي با شدت خيلي زياد زير نرمال بودند كه بيش‌تر خشكسالي‏هاي بسيار شديد در ماه‏هاي خرداد، تير، مرداد و شهريور به‌وقوع پيوسته است و در اكثر مواقع نمي‏تواند منجر به تعيين شاخص يكتا گردد. بيشترين Z (ترسالي1/54) مربوط به ايستگاه آبعلي در ماه اسفند و بيشترين خشكي شديد (1/62-) در ماه شهريور به ايستگاه فيروزكوه اختصاص يافته است. همچنين با پهنه‏بندي كه صورت گرفت مشخص شد كه شدت خشكسالي در مناطق جنوبي از جمله ژئوفيزيك بيش‌تر از مناطق شمالي از قبيل شميرانات مي‏باشد.