بررسي آلاينده‌هاي تاثيرگذار بر آلودگي هواي تهران و راهكارهاي كنترل با توجه به شاخص كيفيت AQI

با توجه به رشد رو افزون جمعيت، وسايط نقليه و كاربري‌هاي صنعتي در اطراف شهر تهران آلودگي هوا نيز بشدت افزايش يافته و نتايج نامطلوبي به همراه داشته است. هدف از اين پژوهش تشخيص روند الگوي تغيير آلاينده‌ها و ماه‌هاي پر خطر و شناسايي شاخص آلاينده تأثير گذار در طي دوره زماني 1390 تا 1395 در هواي شهر تهران است. بدين صورت كه ميزان روزانه آلاينده‌ها در طي سال‌هاي مورد مطالعه از طريق روش رگرسيون خطي بررسي و ارقام ارائه شده به صورت ميانگين و نمودار سالانه بيان مي‌گردد. نتايج حاصل از آن راه حل‌هايي براي كاهش آلودگي هواي تهران ارائه مي‌كند. روش تحقيق از نوع آماري و تحليلي است و از نظر هدف در گروه تحقيقات كاربردي قرار مي‌گيرد. نتايج پژوهش نشان مي‌دهد كه وضعيت آلودگي هواي تهران در طي سال‌هاي 1390 تا 1395 بر اساس شاخص كيفيت هواي AQI در تمامي آلاينده‌ها به جز ذرات معلق روندي كاهشي داشته است. كيفيت هوا به طور تقريبي درفصل گرم سال به دليل وقوع پديده گرد و غبار و استفاده از سيستم‌هاي سرمايشي و عدم جا به جايي هوا كه عوامل افزايش روزهاي فراتر از حد مجاز بوده نامطلوب ديده شده است. با شروع سرما نيز بر تعداد روزهاي نامطلوب آلودگي افزوده شده در اواخر آذر تا اوايل دي شرايط نامطلوب در تعداد روزها به شكل متوالي اتفاق افتاده كه اين توالي طولاني، خود وخامت شرايط كيفيت هوا را حادتر كرده است. استقرار جو پايدار و وقوع پديده وارونگي و استفاده از سيستم‌هاي گرمايشي عمده‌ترين عامل افزايش تعداد روزهاي فراتر از حد مجاز در روزهاي سرد سال بوده كه همه متأثر از افزايش آلاينده ذرات معلق بوده است. بنابر نتايج تجزيه آماري و از آنجايي كه اين روند متوالي در طي سال 1396 و بعد نيز ادامه خواهد داشت، گسترش حمل و نقل عمومي، خروج خودروهاي فرسوده، افزايش مصرف گاز طبيعي و اجراي سخت گيرانه قوانين ترافيكي و صنعتي در ماه‌هاي خرداد، تير، دي و روزهاي ابتدايي هفته را مهم‌ترين عامل در جهت كاهش آلاينده ذرات معلق در كيفيت هواي روزهاي بسيار آلوده يا خطرناك شهر تهران مؤثر شناخته است.